Hoofdstuk 17 - De Wachtkamer

Nick pov
Nick zat op de gang, op een stoel. Hij wachtte tot hij de behandelkamer in kon. Zijn hoofd lag achter tegen de muur aan. Hij kreeg een flashback;

‘Hier moet ik een foto van hebben.’ Zei Nick die zijn mobieltje tevoorschijn haalde. Hij ging naast Jessica zitten en zei; ‘Wel lachen hé?’ Jessica glimlachte. Nick nam de foto, ze bekeken de foto op zijn schermpje. Het was een mooie foto geworden met hun erop en het prachtige uitzicht. ‘Ik ben blij dat ik er toch in ben gegaan.’ Zei Jessica blij. ‘Ach ja, je leeft maar een keer.’ Zei Nick. Jessica keek weer opzij, ‘Ja, dat is waar.’ Zei ze zachtjes.’

Nick schrok wakker. Er tikte iemand op zijn schouder. Het was Joe, achter hem stonden Paul en Denise, die de hand van Frankei vast had. ‘Wat is er?’ Vroeg Denise. ‘I- ik heb met Dhr. Brown gesproken. Ik ga zo bloed afstaan voor de transplantatie. De rest van de dag moet ik in het ziekenhuis blijven. ‘Nick, is dat wel zo’n goed idee?’ Vroeg Paul. ‘Kan me niet schelen.’ Zei Nick. Joe sloeg zijn arm om hem heen. ‘Goed zo, ik ben trots op je.’ Zei Joe. Er kwam een man de behandelkamer uit. Hij seinde naar Nick. ‘Nou, daar ga ik dan.’ Zei Nick. Denise omhelsde hem. Daarna omhelsde Paul hem ,’Doe wat goed is.’ Zei hij. Frankie gaf hem een knuffel, toen keek Nick naar Joe. ‘Succes.’ Zei Joe terwijl hij Nick omhelsde. ‘Wacht op ons!’ Riep een stem achter hun. Het waren Kevin en Danielle. Kevin omhelsde zijn broer. ‘Succes.’ Zei hij. Danielle omhelsde Nick ook en hield toen weer zenuwachtig Kevin zijn hand vast. Nick liep nog even naar Joe om hem te omhelzen. ‘Joe, zorg ervoor dat Jessica niets overkomt.’ Fluisterde Nick in Joe zijn oor. Joe knikte en draaide zich om. Hij liep naar de gang waar Jessica lag. Nick wuifde nog even en liep achter de man aan de behandelkamer in.

Joe pov
Joe keek naar Jessica, ze sliep diep. Er tikte iemand op zijn schouder. ‘Meneer, wilt u deze gang verlaten? Dit is verboden voor bezoekers!’ Zei de vrouw. Onder protest verliet Joe de gang. Hij zuchtte diep. ‘Pff! Verboden voor bezoekers!’ Zei hij geïrriteerd. Toen kreeg hij een idee. Hij keek een aantal kamers in en zag het toen liggen! Glimlachend liep hij de kamer in…

Brown pov
Brown liep langs de kamer van Jessica. Er was iemand binnen. Hij opende de deur en zag een arts bij har bed zitten. ‘Wat doet u hier?’ Vroeg Brown. ‘Uhm… ik check Jessica.’ Zei de andere arts. ‘We horen niet de patiënten bij de voornaam te noemen, wie bent u?’ Vroeg Brown. ‘Uhm… Ja maar…’ Zei de andere arts. Brown liep naar hem toe en haalde zijn kapje af. ‘Ik wist het! Jij bent een van die gestoorde broers van haar!’ Riep Brown. ‘Nou… Uhm… Technisch gezien niet helemaal waar.’ Zei de jongen. ‘Hoe heet je?’ Zei Brown. ‘Joe…’ Zei de jongen betrapt. ‘Nou, Joe. Vanaf nu heeft u een verbod om dit ziekenhuis te betreden.’ Zei Brown. ‘Nah!’ riep Joe die probeerde weg te rennen. Er kwamen twee mannen aan die hem beiden bij een arm pakten en de kamer uit tilden. ‘Laat me los, stelletje slecht geklede idioten!’ Riep Joe. Hij werd door het ziekenhuis gesleept en de deuren uit gewezen. Hij deed zijn haar weer goed en zag hun auto staan. Hij liep er naar toe, de sleutels zaten er nog in! Hij stapte in en reed met een noodgang naar huis. Toen hij thuis was stormde hij naar boven, naar Jessica’s kamer. Hij trok wat kleren uit haar kast, hij pakte een paar fotolijstjes van haar kast en nog wat spulletjes. Toen rende hij naar Nick zijn kamer en pakte ook wat kleren en spulletjes. Hij rende met een volle tas weer langs de keuken. Hij stopte en pakte snel de telefoon…

Jessica pov
Jessica sliep heel diep…
Ze droomde over een moment, toen ze nog in het weeshuis woonde…

‘Het spijt ons, we zullen proberen om u zoveel mogelijk te helpen, maar probeer ondertussen gewoon te genieten van elke dag.’ De woorden galmden door Jessica’s hoofd. ‘U moet goed oppassen als u veel last krijgt van een pijn in de borst. Wanneer u last heeft van misselijkheid, duizeligheid zult u zich moeten melden.’ Zei de dokter tegen haar. Jessica knikte even. De vrouw naast haar hield haar hand vast. Jessica was blij dat Julie met haar mee ging. ‘Meerdere symptomen waar u misschien last van zult hebben is in dat u zich erg ziek kan voelen, flauw kunt vallen en snel blauwe plekken krijgt.’ Vertelde de dokter verder. Jessica luisterde aandachtig verder. ‘Eerst geven we u een chemotherapie, van medicijnen. Omdat deze medicijnen kans op infecties verhogen, krijgt u ook antibiotica. Na de chemotherapie is in sommige gevallen het lichaam vrij van de verkeerde cellen. Is dit niet het geval, dan zullen we later de laatste mogelijkheid moeten bespreken.’ Zei de dokter.

Na het gesprek verliet Jessica stil de spraakkamer. Ze staarde voor haar uit terwijl ze door de lange witte gangen van het ziekenhuis liep. Stilletjes liep Julie naast haar. De gang leek wel kilometers lang te lijken. Diep in gedachten verzonken staarde ze naar het uiteinde van de lange witte gang, waar een lichtvlek scheen door de deuropeningen van het ziekenhuis.