Hoofdstuk 7 - Afscheid

Lacy pov

‘Jessica Jessica! Wakker worden!’ riep Lacy. Jessica kreunde even, ‘Lacy, het is weekend hoor!’ kreunde ze. ‘Maar je hebt bezoek! Er zijn mensen die jou misschien als adoptiekind willen!’ riep Lacy uit. Jessica schrok wakker en spring haar bed uit. ‘Echt waar?’ Vroeg ze verbaasd. Lacy knikte hevig, ‘Met wat geluk zijn we beiden weg vandaag!’ Riep ze uit. Lacy en Jessica gilden vrolijk. ‘O mijn god! Zijn ze er al?’ vroeg Jessica. ‘Jaaa! Ze zitten al bij Julie in het kantoortje. Lacy liep naar haar bed aan de andere kant en ging haar aankleden. Jessica plofte neer op haar bed. Dus eindelijk was de dag waarop ze jaren gehoopt had aangekomen. Ze voelde de vreugde gewoon door haar heen stromen, toch vond ze het ook wel een beetje jammer. Nu ze ging verhuizen zou ze Lacy minder zien, en de familie Jonas, die ze gisteravond net had ontmoet. Ze trok haar netste kleren aan en liep de slaapzaal uit. Ze stopte voor de deur van het kantoortje, waar ze de stemmen van Julie, en misschien wel haar nieuwe adoptieouders hoorden. Nerveus klopte ze op de deur. ‘Binnen.’ Hoorde ze Julie zeggen. Ze opende de deur en zag voor Julie twee mensen zitten. Ze schrok. ‘Jessica, dit zijn Paul en Denise.’ Zei Julie. Jessica kon haar ogen niet geloven. Werd ze geadopteerd door hun? Ze begon te glimlachen en omhelsde Paul en Denise. Jessica ging glimlachend op de derde stoel zitten die voor het bureau stond. ‘Dus, jullie kenden elkaar al. Jessica, ik heb hun al ingelicht over jouw toestand.’ Zei Julie. Jessica knikte zachtjes terwijl ze een blik op Paul en Denise wierp. ‘Dus Jessica, ik wil nu graag weten of je akkoord gaat met het aanbod van je adoptiegezin.’ Zei Julie. ‘Ja natuurlijk!’ riep Jessica vrolijk. Paul en Denise glimlachten. ‘Nou, Jessica. Dan kun je jouw spullen inpakken en dan zien we je zo in de hal.’ Zei Julie met een glimlach op haar gezicht. Jessica knikte en liep het kantoortje uit, Julie ging met Paul en Denise verder in gesprek. Jessica sprintte naar de slaapzaal. Waar Lacy nog steeds aan het inpakken was. Toen Jessica vrolijk naar haar bed rende en haar achterover liet vallen riep Lacy: ‘En, ben je geadopteerd? Door wie?’ Jessica glimlachte. ‘Weet je nog waar ik gisteren ben geweest?’ Zei Jessica grijnzend. Lacy haar mond viel open en haar ogen worden groter. ‘Niet!’ riep ze. ‘Jawel!’ riep Jessica luid. Ze moesten hard lachen, ‘Ik help je met je koffer in te pakken!’ riep Lacy en trok de kist onder Jessica haar bed vandaan. Jessica haalde enthousiast de boeken uit haar nachtkastje en stopte die in haar kist, waar haar kleren en andere spullen in zaten. ‘Hé, we moeten elkaar iets geven.’ Zei Lacy. ‘Ja, zodat we elkaar nooit vergeten!’ Zei Jessica die in haar kist begon te rommelen. Ook Lacy begon door haar kist te rommelen. Beiden kwamen ze met een armbandje aanzetten. ‘Oké, ruilen.’ Zei Jessica. Ze ruilden hun armbandjes en deden ze om hun pols. Ze deden beiden hun jas aan en trokken de wieltjes uit de kist zodat ze er een koffer van konden maken. Samen liepen ze onhandig de trap af naar buiten. Waar twee auto’s klaar stonden. Voor de zwarte stonden Paul en Denise en voor de witte stonden een man en een vrouw, waarschijnlijk Lacy haar nieuwe adoptieouders. Julie stond voor op het trappetje toe te kijken. Paul tilde de koffer van Jessica op en legde die achter in de kofferbak. Ook Lacy haar koffer werd in de achterbak getild. ‘Dankjewel… Voor alles.’ Zei Jessica die Julie omhelsde. Lacy nam ook afscheid van Julie. Julie kreeg tranen in haar ogen. Jessica en Lacy stonden tegenover elkaar met elk achter hun de nieuwe adoptieouders. ‘Ik ga je verschrikkelijk erg missen.’ Zei Lacy die haar omhelsde. ‘Ik jou ook. We moeten elkaar snel weer zien.’ Zei Jessica. ‘Je bent mijn beste vriendin.’ Zei Lacy. Tranen borrelden op en Jessica hiel Lacy nog steviger vast. Ze wou niet loslaten, ze wou haar voor altijd bij haar houden. Langzaam lieten ze los. Ook Lacy had tranen in haar ogen. Ze liepen uit elkaar en gingen achter in hun auto’s zitten. Jessica hing met haar hoofd uit het raampje en schreeuwde; ‘Ik zal je nooit vergeten Lacy!’ ‘Ik jou ook niet!’ riep Lacy terug. Jessica veegde haar tranen weg en keek hoe het tehuis achter haar steeds kleiner werd. ‘Dus, Jessica. Heb je er zin in?’ Vroeg Paul. Jessica knikte, ‘Ja, echt wel.’ Zei ze enthousiast. ‘Dus… Ik wil de gezichten van de jongens graag zien als ze zien dat jij bij ons binnenloopt met een koffer.’ Zei Paul geamuseerd. Jessica keek op, ‘Weten ze het niet?’ vroeg Jessica. ‘Nee.’ Zei Denise lachend. Jessica moest even lachen, aan de ene kant vond ze dat wel grappig maar aan de andere kant… Hoe zouden ze reageren?