Hoofdstuk 3 - Niet zeuren maar doorscheuren!

‘Oké! Opstaan slaapkop!’ Riep Joe terwijl hij met een kussen op Nick zijn hoofd in mepte. Nick kreunde, ‘Nee! Ik wil niet uit bed!’ Zei hij met een schorre stem. ‘Jawel!! We gaan vandaag op vriendinnetjes jacht voor jou!’ Schreeuwde Joe keihard in zijn oor. Nick pakte zijn kussen vast en duwde zijn hoofd in zijn kussen. ‘Oh ja! Das waar!’ Dacht hij in zichzelf. Joe marcheerde Nick zijn kamer uit. Nick veerde op uit zijn bed en trok zijn kleren aan. Hij kwam al wrijvend in zijn ogen bij de ontbijttafel aan. Hij zag Joe aan de tafel zitten en toen viel zijn blik op Frankie. Die meet een duivelse grijns op zijn gezicht Nick aanstaarde. ‘Wow! Waarom kijk je zo creepy?’ Vroeg Nick. ‘Joe, vertelde me net dat jullie vandaag een vriendinnetje voor jou gaan zoeken!’ Zei Frankie joelend. Nick rolde met zijn ogen en plofte neer op zijn stoel. Hij at maar een halve kom met cornflakes, hij kreeg bijna niets door zijn keel. Hij was op een of andere manier een beetje nerveus. ‘Jongens! Komen jullie?’ Vroeg Kevin die net in de deuropening was verschenen. ‘Ja!’ Riep Joe die opveerde uit zijn stoel en Nick meesleurde het huis uit. Daar stond Kevin zijn auto klaar, ‘Hé Nick, anders ga jij rijden! Als we haar tegen komen ziet dat er vet stoer uit!’ Zei Kevin die zijn wenkbrauwen op en neer bewoog. Nick zuchtte diep en kroop achter het stuur. ‘Hier links!’ riep Joe zelfverzekerd. Nick draaide de straat naar links in. De huizen stonden in die straat krap op elkaar en alles zag er een beetje somber uit. ‘Weet je zeker dat we goed gaan? Misschien kunnen we beter terug naar huis gaan!’ zei Nick die wat langzamer ging rijden. ‘Niet zeuren maar doorscheuren!’ Riep Kevin. Nick gaf weer gas, ze kwamen uit bij een Splitsing. ‘En nu?’ Vroeg Nick. Joe keek wat dichter op de kaart. ‘Uhm… Probeer rechts eens!’ zie hij. Nick ging de rechter weg in en reed door naar het einde van de straat. Hij stopte de auto voor een oud, groot gebouw. ‘O My God! Wat is dat? We zitten vast verkeerd!’ Zei Joe die naar het oude, verwaarloosde gebouw keek.

Lacy keek uit het raam. Ze zag de drie jongens uit een auto stappen. Ze herkende ze meteen en rende door de slaapzaal heen. Ze rende de tap af en rende daarna de eetzaal in. ‘Jess! Jess! Nick is er! Met Joe en Kevin!’ Schreeuwde ze naar Jessica, die de tafels aan het dekken was. Jessica keek op. Waren de Jonas Brothers hier? Voor haar? Ze kon nauwelijks geloven dat het waar was.

‘Goedemiddag!’ Zei Joe die naar de balie liep en de vrouw begroette. De vrouw achter de balie knikte staarde met open mond naar de drie figuren die naar haar toe kwamen gelopen. Ze vielen nogal op, ze droegen namelijk nette, opvallende kleding. Verder was het gebouw grijs en had iedereen hetzelfde uniform aan. ‘Uhum… hoe kan ik u helpen?’ Vroeg de vrouw die Joe bestudeerde. ‘We zijn op zoek naar Jessica Newton.’ Zei Joe. ‘Oh, die is boven de tafels aan het dekken.’ Zei de vrouw terug. ‘Zeg, wat is dit eigenlijk voor gebouw?’ Vroeg Kevin nieuwsgierig. ‘Oh, dit is het Kensington tehuis voor kinderen zonder ouders.’ Zei de vrouw verbaasd over Kevin zijn vraag. ‘Een weeshuis?’ Vroeg Joe verbaasd. ‘Uhm, ja. Om het even grof te zeggen ja.’ Zei de vrouw geïrriteerd. ‘Oeps, sorry.’ Zei Joe met een rood hoofd. De vrouw wees naar de trap die naar de volgende verdieping leed. De jongens knikten even en begonnen de trap op te lopen. ‘Is ze een wees?’ Vroeg Kevin. ‘Ik weet het niet.’ Zei Joe. Nick irriteerde zich aan de manier hoe ze erover praatten.

Jessica keek om haar heen, maar ze zag de drie jongens nog niet binnen komen. Ze liep naar de voorste tafel en begon de stoelen recht te zetten. Er waren wel bijna vijftig zitplaatsen in de eetzaal. Ze hoorde gegil achter haar. ‘Jessicaaaa!!!’ Schreeuwde een stem luidkeels achter haar.