Hoofdstuk 1 - Het Park

De zon wierp felle straaltjes licht door de bomen heen, voor Jessica haar voeten op de grond. Jessica liep rond het meer in het parkje. Ze genoot van de felle zon en de heerlijke geur van het gras. Overal om haar heen waren kinderen aan het spelen of mensen aan het wandelen. ‘Jess! Wacht!’ riep een bekende stem achter haar. Ze draaide haarzelf om en zag Lacy naar haar toe rennen. ‘He! Ben je er nou ook eindelijk?’ Vroeg Jessica lachend. ‘Ja, nou. Jij loopt ook zo snel!’ Zei Lacy terug. Jessica glimlachte even, het was een van de vele dingen die ze zo leuk vond aan Lacy. Met Lacy kon ze altijd lachen en je kon haar werkelijk alles vertellen. ‘Zou Julie het erg vinden als we nog een extra rondje om het meertje lopen?’ Vroeg Jessica lachend. ‘Neee!’ Zei Lacy sarcastisch. Ze liepen nog een stukje verder en gingen op een bankje zitten. Beiden genoten ze van de schitteringen op het meer. ‘Oeh! Ik ga even een stukje naar het water lopen!’ Riep Lacy enthousiast terwijl ze opstond. ‘Waarom?’ vroeg Jessica verward. Maar een antwoord had ze niet meer nodig, ze zag Lacy naar de rand van het meertje lopen. Waar een jongen met zijn hond liep. Jessica grinnikte even, Lacy ging altijd achter leuke jongens aan. Ze stond op van het bankje en liep een stukje verder. Ze deed haar slippers uit en wroette haar tenen in het warme zand dat om het meertje heen lag. Haar blik viel op een groepje mensen die midden in het meer aan het zwemmen waren. ‘Zoef!’ Ze voelde iets razendsnel langs haar benen gaan. Ze verloor haar evenwicht en viel achterover in het zand neer. ‘Oh sorry!’ riep iemand. Ze schudde haar hoofd en keek omhoog zoekend naar de bron van haar valpartij. Er rende een hond naar haar toe en ging vlak naast haar staan. De kop van de hond blokkeerde haar hele beeld. De hond hijgde enthousiast met een grote frisbee in zijn bek. Opeens ging de hond opzij omdat iemand hem achteruit trok. Het was een jongen, hij had een hoedje en een zonnebril op zijn hoofd. ‘Het spijt me, gaat het met je?’ Vroeg de jongen terwijl hij zijn hand uitstak naar haar. Jessica glimlachte even en nam de hand aan. De jongen trok haar omhoog. ‘Ja, het gaat wel goed.’ Zei Jessica. ‘De jongen glimlachte van opluchting. ‘Hoe kan ik het met je goed maken…?’ Vragend keek hij haar aan voor haar naam. ‘Jessica. Ik hoef niets hoor, ik moet waarschijnlijk zo terug.’ Zei ze terug. De jongen knikte, ‘Niet eens een ijsje?’ vroeg de jongen. Jessica glimlachte even, en liep toen met hem mee. De jongen deed zijn hond weer aan de lijn. ‘Waarom loop je met een zonnebril op met glazen zo groot als appels?’ Vroeg ze lachend. ‘Omdat ik Nick ben.’ Zei de jongen. ‘Ja, Haha! Ik ken er wel meer die Nick heten.’ Zei ze lachend. Achter hun hoorde Jessica het geklap van een paar schoenen harder worden. ‘O My God! O My God! O My God! Jess! Die jongen van het meer is een…’ Lacy maakte haar zin niet af maar haar aandacht viel op de hond van Nick. ‘O My God! Het is…’ Stotterde ze. ‘Echt Lacy! Je moet stoppen met de woorden; O My God!’ Zei Jessica lachend. ‘N- nee je begrijpt het niet, dit is Elvis!’ riep Lacy enthousiast. Jessica keek naar Lacy die de hond, die blijkbaar Elvis heette aan het knuffelen en aaien was. ‘Elvis? Heb jij daar niet een foto van boven je bed?’ vroeg Jessica verward. Lacy knikte enthousiast. ‘Jessica! Kom nou! Anders komen we te laat voor de afspraak!’ Riep een vrouw hun kant op. ‘We komen er aan!’ Riep Jessica terug. Ze trok Lacy bij de hond weg en keek de jongen aan. ‘Sorry, we moeten gaan.’ Zei Jessica. De jongen knikte en glimlachte even. ‘Zie ik je eens weer?’ Vroeg de jongen. ‘Misschien…’ Zei Jessica terwijl ze Lacy meetrok naar achteren. Jessica duwde een briefje in zijn hand en liep met Lacy weg. Lacy protesteerde, ‘M-maar je begrijpt het niet… Dat is Nick! De Nick!’ riep Lacy in protest.