Chapter 36

Jasper rende snel door het bos en mijn ogen gingen weer tranen. Ik vroeg me af of vampiers uitzouden glijden op de sneeuw. Er lag hier en daar misschien nog een beetje sneeuw, maar niet veel. Het werd wel tijd, midden maart en dan sneeuwt het. Het was echt vreemd, maar het zou hier in Forks zelfs nog in midden augustus kunnen sneeuwen. Het bos werd steeds donkerder en de bomen gingen steeds dichter op elkaar staan tot dat we op een mooie openplek kwamen. Het was een open plek met veel hoog gras en je zag de knopjes van de bloemen al.
‘Vind je het mooi?’ Vroeg Jasper en liet me van zijn rug af zaken.
‘Echt wel!’ Zei ik. Ik keek rond, het was echt mooi, maar opeens bleef mijn blik op een steen die uit de grond stak. Het was een grafsteen. Ik liep er naartoe en las het.
Mary Alice Brandon Cullen Hale stond erop. Zij had een lange naam.
1901-2013 en toen kwam er een gedichtje.
Al heeft zij ons verlaten
Zij laat ons nooit alleen
Wat wij in haar bezaten
Is altijd om ons heen
Als zonlicht om de bloemen
Een ieder goed gezind
Teveel om op te noemen
Door iedereen bemind
Mijn ogen begonnen even te prikken, maar ik slikte de tranen weg.
‘Wat mooi.’ fluisterde ik. Ik keek naar het graf waar een verwelkte bloem oplag. Ik vroeg me af welke bloem het was geweest toen het me te binnen schoot, een narcis.
‘Was haar favoriete bloem een narcis?’ vroeg ik zacht aan Jasper en draaide mijn hoofd naar hem. Er zat nog maar 5 centimeter tussen ons in.
‘Ja.’ Zei Jasper en keek me aan.
‘Dat is ook mijn favoriete bloem.’ Zei ik erachter aan. Jasper keek me aan en ik kreeg de aandrang om hem een kus te geven. Ik merkte aan Jasper dat hij hier het liefst voor altijd wou zijn en dat hij haar ontzettend mist, ik miste Spencer en papa ook heel erg. Mama had me gister avond vertelt dat Spencer volgende week maandag word begraven. Ik trok aan het gras en keek even omlaag. We zaten voor Alice graf en onze hoofden waren nog steeds 5 centimeter van elkaar verwijderd.
‘Jasper?’ Vroeg ik zacht.
‘ja?’hij keek me aan.
‘Dit is misschien iet het juiste moment en de juiste plek, maar volgende week maandag word Spencer begraven en ik wou vragen of je er ook was.’ Hij keek me aan en ik trok nerveus aan het gras. Jasper fluisterde iets heel zachts en mijn nerveusheid ebde weg. Ow ja, zijn gave.
‘Tuurlijk zal ik er zijn.’ Zei Jasper. We keken elkaar aan, heel lang, misschien wel 5 minuten. Hij kuste me op mijn lippen, zijn koude lippen raakte die van mij en ik kuste lekker terug.