Hoofdstuk 12 - Ga je me uitlachen?

Eragon p.o.v

Eragon opende zijn ogen, rustig keek hij om zich heen en besefte wat er gisteren gebeurd was. Hij merkte direct dat Megan weg was. Hij keek paniekerig om hem heen en stond op. De wond stak verschrikkelijk, maar dat boeide hem niet zoveel. Hij rende tussen de bomen door naar het meertje. Terwijl hij tussen alle bomen door struinde hoorde hij het spatteren van water. Hij versnelde zijn looppas en duwde de takken voor hem opzij. Hij zag Megan, haar haar aan het wassen in het meertje. Eragon liep naar haar toe. Megan schrok en draaide haarzelf om, 'Eragon! Je bent wakker!' Zei ze vrolijk. Maar al snel veranderde haar vrolijke gezicht in een sombere stemming. Eragon keek haar aan met een somber gezicht. Hij ging naast haar zitten boven op de rots. 'Het spijt me, dat ik dat ene zei op het bal.' Megan draaide haar gezicht naar Eragon toe. Eragon begon een beetje te stotteren, 'Z- zie je, Arya is een goede vriendin van mij en we hebben elkaar niet meer gezien sinds een paar maanden.' Megan knikte, 'Is ze niet jouw vriendinnetje?' Eragon keek op, 'Nee, hoezo denk je dat?' Megan keek draaide haar hoofd naar beneden en begon naar haar voeten te staren die over de rand van de rots hingen. 'Nou, het leek echt dat je verliefd op haar bent.' Eragon begon ook naar zijn voeten te staren, 'Nee, ik ben niet verliefd op haar, tenminste dat denk ik. Ik bedoel, wanneer ben je nou echt verliefd op iemand?' Megan kreeg een glimlach op haar gezicht, 'Dan ben je niet op haar verliefd, na je verhaal dat jullei elkaar maanden niet hadden gezien.' Eragon keek raar op, 'Ben ik niet verliefd? Hoezo zou zij dat weten?' dacht Eragon in zichzelf. Megan merkte dat Eragon raar keek. Ze glimlachte naar hem, 'Wanneer je echt verliefd bent wil je altijd bij diegene zijn, je doet er alles aan om bij haar te kunnen zijn. En wanneer je dat niet bent, kun je nergens anders aan denken. Dat heeft mijn moeder mij tenminste verteld toen ik volgens mezelf verliefd was op een jongetje toen ik vijf jaar was.' Eragon keek op en glimlachte terug. 'Nou, kom maar. Dan maak ik je wond schoon en zal ik hem helen.' Zei Megan met een glimlach op haar gezicht. Eragon ging met zijn ogen dicht geknepen klaar zitten. Voorzichtig wikkelde Megan het zelfgemaakte verband van zijn middel. Ze waste het even in het water en maakte voorzichtig de wond schoon onder af en toen een geluidje van Eragon. Klaar, de wond was schoon. Ze reikte haar hand uit tot net boven de wond, 'Waise Heill!' zei ze. Een blauw licht verscheen en het kriebelde zelfs een beetje vond Eragon. Nog geen twee seconden was de wond geheeld. Ineens voelde het heel raar om zonder shirt voor een meisje te zitten. Megan keek blij naar Eragon. 'Dankje' zei Eragon nogal blosend. Samen liepen ze terug naar hun tassen. 'He He, zijn jullei er eindelijk?' vroeg Ariana aan Megan. 'Oh! Uhmm..' dacht Megan. 'Ik snap het, jullie moesten even praten, is nu alles weer goed?' Vroeg Ariana. Megan knikte. 'Uhm.. sorry dat ik je shirt aan stukken heb gescheurd' Zei Megan tegen Eragon terwijl ze haar lach in probeerde te houden. 'Oh! Ga je me uitlachen?!' Teon hield Megan het niet meer en barste in lachen uit. 'Mischien moet je maar een shirt van een van die dode Urgals pakken' Zei Megan terwijl ze naar de slachtoffers van gisteren wees. Eragon trok een vies gezicht.