Hoofdstuk 2 - Dus... Wat stop je allemaal in die broodjes?

Megan p.o.v

'Hehe!' zuchte Megan terwijl ze haarzelf op haar bed liet vallen. Ze was eindelijk klaar met weer een lange werkdag. Ze sloot haar ogen en genoot even van de stilte om haar heen in plaats van die zeurende klanten de hele dag. Net toen ze bijna sliep schrok ze wakker van een krakend geluid. Ze keek naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Uit de steen op haar nachtkastje stak een pootje, met zilverkleurige schubben erop. Verward keek Megan naar de steen. 'Niet een steen, maar een ei!' Zei ze verbaasd. 'Krak!' allemaal stukjes van het ei vlogen door haar kamer. Ze was verbaasd door wat ze zag. Er zat een... 'Draak!' dacht ze. Er zat een draak op haar bureaublad. Een keer had ze Saphira, de draak van Eragon voorbij zien vliegen. Het babydraakje had grote ogen en mooie zilverkleurige schubben. Ze stak haar hand uit naar het draakje en aaide het. Ze schrok, ineens leek het wel of een deel van haar hand in brand stond! Er verscheen een rare brandvlek in de vorm van en dwarrel. Ze liep naar de kast en deed er verband omheen. Na nog even spelen met het draakje viel ze in slaap, met het draakje tegen haar aan. De volgende ochtend werd ze wakker door het gespring op haar bed. Ze keek op, het draakje was druk bezig om alle hoekjes van haar bed te verkennen. Lachend kleedde Megan zich om terwijl ze naar het draakje keek. 'Sorry, maar ik moet echt aan het werk.' Zei ze tegen het draakje dat leek haar woorden te begrijpen. Ze liep naar beneden om alle broden in de oven te doen. Toen ze alle broden in de oven had gedaan liep ze naar de keuken om zelf wat te eten en wat melk te drinken. Ze haalde alle broden uit de oven en deed ze weer in de mand. Ze liep de deur uit opweg naar het kasteel met de grote mand met broden in haar handen. Net toen ze de zijdeur van het kasteel wou opendoen hoorde ze iets. Snel draaide ze haar om en keek naar de grond. Daar stond het draakje, die haar blijkbaar gevolgd was. Megan kon niet boos worden op het draakje, de oogjes van het draakje waren zo lief en onschuldig. Ze hoorde iemand aan de andere kant van de deur. Snel reikte ze de mand naar het draakje, die er snel in sprong en zich onder de broden verstopte. De deur werdt open gedaan door dezelfde jongen die ze gisteren had ontmoet, Eragon. 'Ik dacht al dat ik wat hoorde'. Zei hij tegen Megan. Megan glimlachte nerveus, 'Je weet toch wel dat ik elke ochtend hier kom?'. 'Ja,' Zei Ergaon lachend, 'En daarom ben ik hier''. Megan keek verbaasd op. 'Ja, ik moest gewoon je naam weten.' Zei Eragon blosend. Megan glimlachte en zei: 'Ik ben Megan, ik woon bij mijn vader in de bakkerij, (ze begonnen te lopen) mijn vader en ik werken elke dag samen.' Eragon keek haar aan en zei: 'En waar heb je zo indrukwekkend elfs leren praten?'. Megan keek een naar beneden, 'Mijn moeder was een elf, 6 jaar geleden, toen ik tien was is ze gestorfen in de strijd tegen de koning.' Eragon keek haar vol medelijden aan, ze moest wel een geweldige vrouw zijn geweest, anders had ze ook niet zo'n aardige dochter. Megan bloosde een beetje. Eragon: 'Dus, wat stop je allemaal in die broodjes'?' Vroeg hij terwijl hij zijn hand naar de mand uitstrekte. 'Hap!' Megans mond viel open, 'Sorry, het spijt me!'. Verschrikt keek Eragon tussen de broden, waar een klein zilveren baby draakje zat. 'Oh, ja. ik ha een ei gevonden, volgens mij degene die jullie zoeken.' Zei Megan vol schaamte. Eragon keek naar haar, 'Laat me je hand zien'. Megan stak haar hand op naar hem. Ze schrok zelf van wat ze zag. De brandwond was al helemaal geheeld, nu was het nog maar een litteken. Eragon trok haar mee door de gangen van het kasteel. 'Waar gaan we heen?' Vroeg Megan een paar keer. Ze gingen door een deur en de grote zwarte man achter het bureau stond op. Eragon trok haar mee en legde haar hand op de tafel. Ondertussen was Megan de man aan het bestuderen. 'het is Ajihad' dacht ze bij haarzelf. Ajihad keek van haar litteken naar het draakje in de broodmand die ze nog steeds vast had, 'Eragon, ik neem aan dat je weet wat je moet doen.' Eragon knikte en seinde Megan dat ze weer weg konden. Ze liepen door de gangen van het kasteel richting de uitgang.'Waar had Ajihad het over?' Vroeg Megan bezorgd. Eragon stopte en keek haar aan, 'Je bent een drakenrijder, net als ik. Ik moet je helpen trainen voordat het te laat is'. 'Te laat voor wat?' Vroeg Megan. Eragon keek vrij ernstig, 'Voordat de koning ontdekt dat er nog een drakenrijder is, Megan, hij zal alles doen om de draken voorgoed uit te roeien. En de beste manier om dat te doen is de rijder vermoorden! Als jij sterft, sterft je draak ook! En bovendien moeten we natuurlijk meevechten in de oorlog tegen de koning!'. Megan was erg geschokt door al die informatie. Zonder een woord te zeggen liepen ze naar de bakkerij. Daar stond haar vader achter de balie en keek verbaasd op. 'Megan! Wie is die vent?' Vroeg hij beschermend. Eragon stak zijn hand uit, 'ik ben Eragon meneer, ik ben een drakenrijder net als uw dochter. Als het mag van u wil ik haar een paar dagen mee hebben om te trainen. Haar draak is nog niet volgroeid, dus daar kunnen we aan werken'. Haar vader werdt overdonderd met deze informatie. Nadat Eragon weer wegging verzekerde Megan haar vader dat haar niks zal overkomen en dat Eragon goed op haar zal passen. Ze pakte haar tas in met wat kleren en eten. Ze had het draakje op haar schouder terwijl ze met haar avder naar buiten liep. Daar lande Eragon op zijn draak; Saphira. 'Ben je er klaar voor?' Vroeg Eragon. Megan knikte en nam zijn hand aan om achterop Saphira te klimmen. Haar vader keek naar Eragon, 'Wel goed voor haar zorgen he? Anders heb ik nog wwat messen te slijpen terwijl jullie weg zijn!' Eragon slikte. 'Pap! Doen nou rustig!' Zei Megan geirriteerd. Eragon was blij met haar opmerking en zei: 'Geen zorgen meneer, ik zal goed voor haar zorgen!' Saphira steeg op en het beeld van hun werdt steeds kleiner tot ze achter de bergtop verdwenen.