Aanval - 11

Een kwartiertje later voelde ik dat ze vlakbij waren.
“Ze zijn aan de kust, het begint zo”, zei ik.
“25 schepen?”, vroeg de prinses aarzelend.
“Ongeveer”, knikte ik. En inderdaad, enkele seconden later hoorden we een hoop kabaal. Het gevecht was begonnen. Niemand zei iets. Er hing een gespannen stilte. Ik hoopte dat ze niet te hard tekeer zouden gaan, maar ik besefte dat dat ijdele hoop was.
Het duurde niet lang voor een groep van tien soldaten het paleis binnendrong. Meteen barstte hier het gevecht ook los.
“Stop!”, schreeuwde ik. De admiraal, een van degenen die het paleis in gedrongen was, keek verbaasd op. “Stop, dit heeft geen zin!”, herhaalde ik.
“Hou je kop”, riep hij. “Waarom zou ik naar jou luisteren.”
“Denk na, admiraal. Dit heeft geen zin”, reageerde ik.
“Wacht eens, ben jij niet …”
“Ja, ik ben bij de vorige aanval gewond geraakt en ik raakte niet op tijd bij de schepen.”
“Waarom zou ik stoppen?”
“Tussen al die gevechten hier kunnen we niet praten”, zuchtte ik.
“Al goed, al goed. Mannen, stop maar, tenzij die idioten jullie aanvallen.”
“Ik heb niet graag dat er gevochten wordt in mijn paleis”, zei prinses Yue kalm.
“Kop dicht, stom wijf, ik heb u niets gevraagd”, riep de admiraal tegen haar. Hij wendde zich tot mij. “En zeg nu maar snel waarom we moeten stoppen met vechten. Ik ben hier niet om mijn tijd te verdoen.”
“De vorige avatar is een maand geleden gestorven. Het is best mogelijk dat de volgende al geboren is. In deze stam of een andere. Als dat zo is en je doodt hem, komt er binnenkort een nieuwe in het aarderijk. Of misschien moet hij toch nog in de waterstam geboren worden, maar dat kan evengoed gebeuren bij mensen die toevallig ontkomen zijn, doordat ze niet thuis waren of zo. Als je nu verder gaat maak je de zoektocht enkel moeilijker.”
“Hmm, misschien heb je gelijk. Maar wat doe je hier eigenlijk?”
“Zoals ik al zei was ik gewond. Ze hebben me verzorgd en gevangen genomen.” Ik aarzelde even. “Ik zou u graag even onder vier ogen spreken.”