Half elf

Ik zucht en gooi mijn hoofd in mijn nek. Plots heriner ik mij mijn visioen. Bij de elfde slag ,begint de jacht. Plots begrijp ik het. Het is niet elf uur ,maar half elf. De jacht is begonnen. Ik sta op en ren naar beneden.
"Mia gaat het nog ?"roept Raito van achter de deur.
"Ja ,hoor. Maar er is hier iets vreemds aan de hand."
"Wat bedoel je Mia ?"
"Er is hier een of ander monster."zeg ik en loop naar de deur toe.
"Wat ?"schreeuwt Raito en ik druk mijn oor tegen de deur.
"Het is niet erg. Jij bent immers een magiër en waarzegster."zegt hij
"wat !Hoe weet jij dat ?"vraag ik verwardt en deins achteruit.
"Oh nee. Sententia."hoor ik hem roepen.
"Wat is er met haar ?"
"Kan je latijns ?"
"Ja."zeg ik verontwaardigt. Want alle spreuken worden uitgesproken in het latijns.
"Oké. Sententia betekent gedachten."zegt hij.
"Ik begrijp het niet. Wat is er met Sententia."
"Ze kan je gedachten beheersen."roept hij boos.
"Maar dat heeft ze dan ook op het plein gedaan. Maar hoe kan jij dan weten dat ik magiër ben."roep ik boos.
"Ik ben Insensis."zegt hij en ik probeer snel zijn naam uit het latijns te vertalen.
"Ontastbaar."zegt hij.
"Natuurlijk ,magie heeft geen vat op jouw."zeg ik en kijk even de gang door.
"Oké daar deedt je lang over om door te hebben. Maar heb je nog een idee om deze deur open te krijgen ?"vraagt Raito en hij bonkt boos tegen de deur aan.
"Hmmm... Nee."zeg ik en loop de gang door.
"Mia wat ben je aan het doen ?"
"Weg !"gil ik en ren op volle vaart naar de deur toe.
"Wahat."schreeuwt Raito en ik knal hard tegen de deur.
"Joh had me even gewaarschuwt."schreeuwt hij boos.
"Dat had ik ook en auw. Die deur is echt heel hard."zeg ik en wrijf over mijn schouder. Plots hoor ik een geluid achter me en ik draai me om. Het kleine meisje staat achter me me angstig aan te kijken.
"Hé wat is er ?"vraag ik en het lijkt wel alsof ze net gehuild heeft.
"Wil je mij echt helpen ?"vraagt het meisje me ongelovig.
"Ja !"roep ik.
"Wat ?Tegen wie praat je ?"vraagt Raito verbaast van achter de deur en het meisje deinst achteruit.
"Rustig maar. Dat is Raito."zeg ik en wijs met mijn duim naar de deur.
"Nee ,je moesst alleen komen."roept ze boos en rent weg de kamer met de klok in.
"Wat was dat ?"vraagt Raito verbaast.
"Wacht hier ik ga haar achterna."zeg ik en ren haar achterna.
"Oké."mompelt Raito nog en ik verdwijn om de hoek van de kamer.
Doorzoekend loop ik door de kamer en plots zie ik een blond plukje boven de kast naast de vleugel uiststeken.
"Nee ,nee ,nee. Ze had alleen moeten zijn."hoor ik haar mompelen en ik loop voorzichtig stapje voor stapje naar het blonde plukje toe. Steeds blijft ze dezelfde zin zeggen en ik sta voor het kastje. Ze heeft haar handen om haar knieën geslagen en wiegt zichzelf uit angst.
"Waarom moest ik alleen zijn ?"vraag ik voorzichtig.
"Aaah !"gilt ze en duikt in een.
"Rustig ik wil je niks doen."zeg ik geschrokken en steek mijn handen in de lucht. Ze kijkt me met grote ogen aan.
"E... echt."stottert ze en blijft me aankijken.
"Ja."zeg ik vastbesloten en steek mijn hand uit. Ze glimlacht en pakt mijn hand vast. Ik trek haar overeind en glimlach naar haar. Ze veegt de plukken haar uit haar gezicht en twee heldere gele ogen worden zichtbaar. Ik slik en besef dat ze precies zo zijn als de ogen van een kat. Ze kijkt snel naar de grond en veegt met haar voet over de grond.
Plots schieten beelden weer voor me ogen en de klok slaat elf uur.