XVIII

Alice Potter

Als James merkt dat we kijken, zwaait hij even en concentreert zich dan weer op zijn eten. Rose zucht. ‘Hij is schattig.’
Ik kijk haar verbaasd aan. Er zijn heel veel woorden om James te beschrijven, maar schattig is daar zeker niet een van. Als ze merkt dat ik haar verbaasd aankijk, kijkt ze verontwaardigt terug. ‘Wat?’
‘Ik dacht dat jij iemand anders leuk vond?’ zegt Lucy en kijkt haar veelbetekenend aan.
‘Ik zeg toch ook niet dat ik hem leuk vind?’ zegt Rose. ‘Jeremy daarentegen.’ Ze laat haar hoofd op haar handen rusten en staart dromerig voor zich uit.
Ik grinnik en schudt mijn hoofd voordat ik aan mijn eten begin. Niet veel later merk ik dat Lucy naar me kijkt. Als ik haar aankijk, glimlacht ze even. ‘Kun je de aardappelen even doorgeven?’
‘Tuurlijk,’ zeg ik en geef haar de schaal.
Dan loopt er ineens een jongen langs, en aan de kwijlende manier waarop Rose hem na staart, denk ik dat dat Jeremy is.
Rose is helemaal in gedachten verzonken, Lucy zit zwijgend in haar eten te prikken en ik durf geen gesprek te beginnen, dus het is een stille maaltijd. Als we uitgegeten zijn en Jeremy weer achter ons langs terug loopt, maakt Rose een beslissing en na een veelbetekenende blik op mij loopt ze achter hem aan.
‘Waar gaat zij nou heen?’ vraagt Lucy, als Rose bijna door de grote deuren is verdwenen.
‘Achter Jeremy aan,’ grinnik ik.
‘Aha,’ mompelt ze.
‘Nou, ik ga denk ik maar naar bed. Ik voel me niet zo goed.’
‘Oh, moet ik anders even meelopen?’ vraag ik bezorgd.
‘Nee, dat hoeft niet.’ Lucy glimlacht even en loopt dan ook weg.
Ik kijk om me heen, maar niemand aan de tafel van Huffelpuf lijkt te merken dat ik hier niet hoor. Of het kan ze niks schelen…