007

'Nee, ik heb niet zo'n honger,'glimlacht Robbie, terwijl hij het mandje brood dat ik naar hem toeschoof weer wegschuift. 'Ik houd je enkel even gezelschap.'
'Eh...' Fronsend kijk ik hem aan. 'Ben je ziek of zo?'
Hij lacht. 'Nee, enkel verliefd.'
Voor ik daarop kan antwoorden, buigt hij naar voren en drukt zacht zijn lippen op de mijne.
Het duurt maar twee seconden en dan duw ik hem weg. Boos kijk ik hem aan. 'Robbie, dit kan echt niet. Ik he-'
Hij snoert mijn mond door zijn lippen weer op de mijne te drukken en deze keer ben ik zo verrast dat het langer duurt voor ik me realiseer dat dit niet goed is. En niet de bedoeling.
Voor ik kan reageren, strijkt zijn tong echter over mijn lippen en even later zitten we verwikkeld in een tongzoen.
It's so wrong, that it must be right, schiet door mijn hoofd. Nu weet ik eindelijk wat Cherish bedoelde.
Na een minuut of zo haalt Robbie zijn lippen van de mijne en uit reflex buig ik terug naar hem toe, knijp mijn ogen toe en druk mijn lippen op de zijne.
Dan voel ik hoe zijn armen aarzelend rond mijn middel schuiven en terwijl ik mijn armen om zijn nek wil slaan, weet ik dat dit niet kan.
Ik duw hem weg en sta op van de bank waar we op zitten. 'Shit Robbie,'zeg ik, boos en verwonderd. 'Dit kan niet. Echt niet. Weet je nog? Dat vriendje van me?' Sarcastisch kijk ik hem aan en het enige dat hij doet is zuchten. Typisch.
'Ik zie je wel tijdens wiskunde.'
En dat klinkt als een date.