De kroning is toch wel leuk

Een paar dagen later, was het tijd voor de kroning. Ik had meer tijd doorgebracht met de dorpelingen, daardoor heb ik ze ook beter leren kennen. Ik had net mijn jurk aangetrokken, en Andrea had ook haar jurk aan getrokken. Ik deed Andrea’s haar, en Andrea deed mijn haar. Mike en Mathew wachtte buiten op ons, en die stonden daar gewoon. Ik had gisteren een brief gekregen van mijn tante, en Cassandra had hem geschreven. Ze wilden me nooit meer zien, Mike zijn ouders hadden ook terug geschreven. Ronald was er ook, Mike had hem geschreven. Ronald was blij voor blij voor hem, en hij kwam nu ook. Ik had hem gisteren nog leren kennen, ik vond hem erg aardig.
‘Die jurk staat je leuk’ zei Andrea
‘Die jurk van jou staat je ook geweldig’ zei Sara
‘Laten we gaan’ zei Andrea
‘Oke’ zei ik, ‘maar ik ben zenuwachtig’
‘Ik ook’ zei Andrea, ‘maar de jongens zijn bij ons’
‘Laten we gaan’ zei ik, en we liepen naar buiten. Buiten nam Mike mijn hand, en ik glimlachte naar hem. Achter me had Andrea het zelfde gevoel, en hield ze ook de hand van Mathew vast. We liepen zo met zijn vieren, en Mathew en Mike liepen mee omdat hun ook gelijk gekroond werden. Omdat ze de jongens waren die onze vrienden waren, en het is hier wel een beetje raar. Maar ja het is nou eenmaal zo, wist je trouwens dat er verschillende dorpjes onder ons zijn. Ik voel me speciaal op deze dag. En toen kon ik niet meer rustig nadenken want we waren aan het eind van de lijn gekomen. Ik en Mike knielde rechts en Mathew en Andrea knielde links. Merret ging voor ons staan, en opende een boekje.
‘Ik wil dat jullie in koor zeggen wat ik ook zeg’ zei hij
‘Ja’ zeiden we
‘Wij zullen trouw beloven aan deze dorpen..’ begon hij
‘Wij zullen trouw beloven aan deze dorpen’ zeiden we
‘We zullen de dorpen beschermen in alle gevallen’ zei hij
‘We zullen de dorpen beschermen in alle gevallen’ zeiden we
‘Dan wil ik nu, dat jullie blijven knielen’ zei Merret,’en dat jullie trots zijn op jullie kronen’
Ik voelde iets zwaars op mijn hoofd, en ik stond op. Naast me Stond Mike ook al, en niet lang daarna stonden Andrea en Mathew ook.
‘Lang leven de koningen en koninginnen’ zeiden de toeschouwers, we bleven staan en mijn glimlach was niet nep. Ik was blij voor een keer in mijn gezellige leven, Cassandra en mijn tante wilden me niet meer zien. Na deze kroning hadden we een groot feest in de hoofdstad van dit kleine gebied in de bergen. Want we waren der achter gekomen dat voorbij de bossen waar Mike en Mathew waren geweest, bleken ook nog dorpen te zijn van ons. Maar de hoofdstad, daar was het feest. Der was een groot kamp vuur, en iedereen danste. Eigenlijk mocht ik niet dansen, maar ik deed het toch. Mike en ik danste gezellig mee en Andrea bleef wel zitten, omdat dat eigenlijk zo hoorde bij een koning en koningin.
‘Kom op Andrea’ riep ik, ‘kom eens los’
‘Dat hoort niet Sara’ riep ze terug
‘Dus’ zei ik, ‘soms moet je de regels kunnen breken’
‘Nee’ riep Andrea
‘Kom op Mathew’ schreeuwde Mike
‘Oke’ zei Mathew,en Andrea keek hem woedend aan.
‘Nee hij blijft bij mij’ zei Andrea
‘Nee ik ga’ zei Mathew
‘Oke oke’ zei Andrea, ‘ik ga ook wel mee’
‘Jeey’ zei ik, en ik danste naar hun toe.
‘Laten we dansen’ zei Mike
‘Oke’ zei ik, en ik omhelsde hem. Ik trok hem mee naar het midden en we begonnen te dansen, al snel volgde Mathew en Andrea ook.
‘Jeey’ zei ik, ‘dit is leuk’
‘En verkeerd’ zei een ernstige stem achter me, ‘wist je dat je hoort te blijven zitten’
‘Misschien’ zei ik blozend, ‘ja’
‘En toch ben je gaan dansen’ vroeg hij
‘Ik blijf een meisje’ zei ik, ‘en ik blijf leuk vinden wat ik leuk vind’
‘Oke’ zei Merret, ‘jij bent de baas’
‘Inderdaad’ zei ik, ‘en vooruit ik zal even gaan zitten’. ‘Maar dan wil ik straks nog wel even dansen’
‘oke’ zei hij, ‘vooruit’
‘Kom je ook mee’? vroeg ik naar Mike
‘Vooruit’ zei hij, en hij liep met me nee naar de stoelen. We gingen naast elkaar zitten, en hij pakte mijn hand vast. Ik keek hem aan, en hij bracht langzaam zijn gezicht naar de mijne en kuste me. Toen hij naar achteren boog, keek ik tevreden naar hem. Hij keek ook tevreden naar mij, en daar was ik blij mee.
‘Vind je het leuk’? vroeg hij
‘Tuurlijk’ zei ik, ‘alleen vond ik het dansen leuker’
‘Hé Saar’ vroeg Andrea aan mij, ‘vind je het leuk’
‘Fantastisch’ zei ik
‘Ja ja’ zei Mathew, ‘zullen we ruilen’?
‘Is goed’ zei ik, terwijl ik Mike aan keek.
‘Ja leuk’ zei hij
‘Veel plezier’ zeik, en we liepen weer naar de dansvloer. Daar aangekomen legde hij zijn armen op mijn heupen, en ik mijn handen op zijn schouders. En zo draaide we rondjes, tot in de eeuwigheid.
‘Ben je gelukkig’? vroeg hij ineens
‘Ja erg’ zei ik, ‘maar alleen omdat jij er bij bent’.