Chapter 29

Ik zette Abby op de bijrijders stoel van haar auto en zette haar vast met de riem. Zelf kroop ik achter het stuur en reed met haar naar huis. ze huilde nog steeds.
Ik stopte op de oprit en tilde haar weer uit de auto. Ik belde aan en na 5 seconden werd de deur open gedaan.
‘Is ze ziek?’ Vroeg mevrouw Grimes.
‘Was dat maar.’ Zeiden Abs en ik tegelijkertijd.
‘Hoezo, wat is er dan gebeurd en waarom zijn je kleren gescheurd?’ Vroeg ze.
‘Laten we eerst Abby op een bank of stoel neer zetten en dan vertel ik het, oké?’ mevrouw Grimes knikte en begeleid me naar de woonkamer. Ik zette Abby neer in de bank en ging zelf in de stoel tegen over mevrouw Grimes zitten.
‘Hoe zal ik het uitleggen. Nou, wij zaten in de klas toen het brand alarm af ging. Er was brand in het lokaal naast ons. Iedereen haastte zich naar de deur toe en er kwam een verstopping bij de deur. Ik hielp Abby naar buiten via het raam, zodat ze veilig was. Zelf keek ik nog even naar de gang en er rende iemand rond die in brand stond. Dit zal misschien hard aankomen, maar die persoon was…’ Ik werd onderbroken door Abby.
‘Spencer.’ Fluisterde Abby zacht. Mevrouw Grimes keek me met grote ogen aan.
‘Wat is er met Spencer?’ Vroeg ze meteen.
‘Dood!’ Gilde Abby en zakte op de bank neer en begon weer met huilen. Mevrouw Grimes keek geschokt van Abby naar mij en weer terug.
‘Bedoel je…’ ik knikte. Mevrouw Grimes, die gelukkig beter met haar tranen om kon gaan of ze bij haar man al achter had gelaten, werd spraken loos en zuchte.
‘Jasper, dankje dat je mijn Abigail hebt thuis gebracht en dat je een vriend bent van haar. Ik waardeer het heel erg wat je tot nu toe allemaal voor haar hebt gedaan.’ Ik dacht even na en ik kende haar maar 3 dagen.
‘Euhm… ik kan maar beter gaan.’ Zei ik.
‘Blijf.’ Zei Abby en keek me aan.
‘Oké.’ Zei ik en ging weer zitten.