05

Met tegenzin ging ik die ochtend naar school. Ik weet dat het maar vier uurtjes zijn, maar toch. Ik wil niet naar school. Ik wil bij Louis zijn en daar nooit meer weggaan. 'Nog tien minuten', fluistert Lizy bemoedigend in mijn oor. Ik glimlach en geef haar een knuffel. 'Ik zie je maandag wel weer', fluister ik. De leraar kijkt even op, maar ik doe net alsof ik hard aan het werken ben, zodat hij zich ook weer over zijn werk buigt. 'Vertel me dan alles', zegt ze met een knipoog. Ik weet hoe jaloers ze is. Ze zou er alles voor geven, om de boys te ontmoeten en zo'n feestje mee te maken. Ik kijk op mijn mobiel. Nog acht minuten. 'Hebben jij en Louis nou eigenlijk al iets officieels?' Vraagt Lizy. Ik schud mijn hoofd. 'Nog niet officieel', mompel ik, terwijl ik naar mijn klok blijf staren. Weer een minuut voorbij. 'Ik denk dat hij het van het weekend vraagt', zegt ze. 'Ik hoop het', zeg ik. 'Wedden dat je een duur cadeau krijgt', zegt ze met een grote grijns. Mijn mondhoeken krullen eerst omhoog, maar daarna weer kwaad naar beneden. Een golf van woede glijdt door mij heen. Lizy heeft helemaal niets meer voor mijn verjaardag gegeven. Zo komt ze er wel makkelijk af hè. Dat noem ik gewoon het toppunt van egoïsme. Geen cadeau willen kopen, omdat je daar te lui voor bent en dan vervolgens ook niet meer halen. 'Wat is er?' Vraagt Lizy. Ik kijk op mijn klokje. Nog drie minuten. 'Niks', snauw ik. Ze kijkt me verbaasd aan. 'Wat is er nou?' Probeerd ze nogmaals, maar ik leg haar het zwijgen op met een kwade blik. Als het nog maar één enkel minuutje, pak ik mijn boeken in, onder luide protesten van de leraar en spring overeind als de bel gaat.

'Ga je nog zeggen waarom je nou zo deed?' Vraagt ze. 'Je deed me gewoon even beseffen dat je echt de slechtste vriendin ever bent', zeg ik. Ik draai verwaand mijn hoofd en loop richting mijn locker. Ze haalt me in en houdt me tegen. 'Hoezo dat nou weer?' Vraagt ze. 'Te lui om een cadeau te halen', zeg ik alleen maar en daarna loop ik met grote passen langs haar heen. Heb ik dan helemaal geen vrienden meer? Verdrietig pak ik mijn spullen uit mijn locker en loop naar Louis die nonchalant tegen de muur staat geleund.

'Hee liefje', fluistert hij lief in mijn oor. Hij drukt een kus op mijn lippen en verstrengeld zijn vingers met die van mij. 'Wat is er?' Vraagt hij bezorgd als hij de blik in mijn ogen ziet. Ik vertel hem over Lizy. 'Dat is gewoon... ongelofelijk', zegt hij. Ik knik verdrietig en loop naar mijn fiets. Ik weet dat het mijn beurt is om te fietsen, maar Louis stelt al voor dat hij dit keer nog fietst. Ik kijk hem dankbaar aan en stap bij hem achterop. Ik sla mijn armen dicht om hem heen en druk mijn hoofd tegen zijn rug. Heel de rit wordt er geen woord gezegd. 'Denk gewoon aan straks', zegt Louis lief. 'Dan is alles goed en dan kom ik weer thuis en is alles weer een hel', zeg ik depressief. Ik zie de radeloze blik op Louis zijn gezicht. Hij wil me helpen, maar weet totaal niet hoe. Ik vind het zielig, ik vind mezelf zielig. Ik begraaf mijn gezicht in zijn shirt en snuif zijn lichaamsgeur op. Het is misschien raar, maar het maakt me rustig. 'Ik weet je wel op te vrolijken', zegt Louis enthousiast als we bij mijn huis aankomen. Ik kijk hem vragend aan als ik ben afgestapt. 'Vertrouw je me?' Fluistert hij. Ik knik direct. Hij gaat achter me staan en legt zijn warme handen over mijn ogen. Ik loop rustig vooruit, terwijl een bang gevoel me bekruipt. Ik leg mijn handen om zijn polsen en loop voorzichtig verder. Louis leidt me behendig verder en even later zegt hij dat we er zijn. 'Kijk maar', fluistert hij in mijn oor. Zijn adem strijkt langs mijn nek en zorgt ervoor dat mijn nekhaartjes overeind komen te staan.

Hij haalt zijn handen weg en legt ze op mijn heupen. Ik kijk voor me, waardoor mijn mond openvalt. Louis heeft van rozenblaadjes een heel groot hartje gemaakt en in het midden een kleedje met een picknickmandje erop. 'Awh', is het enige wat ik kan zeggen. Louis grinnikt zachtjes in mijn oor en samen gaan we op het kleedje zitten. Louis haalt een aardbeitje uit de mand en houdt die me voor. Ik bijt de helft eraf, waarop hij de andere helft in zijn mond stopt. 'Ogen dicht', zegt hij zwoel. Ik doe wat hij zegt en wacht geduldig af. 'Mond open', beveelt hij lief. Ik doe mijn mond open en bijt een stukje appel met chocoladesaus af. 'Dit is lekker', zeg ik automatisch. Ik doe mijn ogen open en kijk Louis lachend aan. 'Je hebt wat...' Zegt Louis en hij buigt zich voorover. Hij likt langs mijn lip om het chocola weg te halen. Als hij weg wil gaan, buig ik me voorover en druk een kus op zijn lippen. Zachtjes bijt ik op zijn onderlip en kijk hem lief aan. 'Hmm, dan kunnen we nu wel overgaan op een snoepsliert', zegt hij zwoel, terwijl hij het ene uiteinde in zijn mond stopt. Ik stop het andere uiteinde in mijn mond. Langzaam komen we dichterbij elkaar en even later voel ik zijn zachte lippen op de mijne. Hij likt langs mijn lippen, maar ik haal lachend mijn hoofd bij hem weg. 'Eerst even doorslikken', zeg ik lachend, waarop Louis ook moet lachen.

'Dan kan ik je ondertussen wel iets vragen', zegt hij. Ik hou mijn hoofd schuin en kijk hem vragend aan. Hij vist een rood fluwelen doosje uit de mand. 'Wil je mijn vriendinnetje zijn?' Vraagt hij verlegen. Een rode blos kleurt zijn vrolijke gezicht. Ik open het doosje en haal er een goudenkettinkje met hartje uit. Op het hartje staat 'Louis' op de voorkant en op de achterkant 'Verweg, maar dichtbij.' Weer verlaat een zachte 'Awh' mijn mond. Ik hou het kettinkje bij Louis voor. Hij doet het bij me om en bijt verlegen op zijn lip. 'Natuurlijk wil ik je vriendinnetje zijn', fluister ik en ik druk mijn lippen op de zijne.