Als je het miniverhaaltje écht leuk vond, zou je dan ook hier even willen reageren en vijf sterretjes geven?
Dankjewel! <3

Huilend rende Aria zo snel ze kon over het inmiddels verwoeste grasveld. Overal hoorde ze geroep en gegil, maar toch keek ze niet achterom. Daar was geen tijd voor. De hagel sneed in haar armen en liet grote snijwonden achter in haar gezicht. Haar topje zag inmiddels rood van het bloed, maar dat had ze niet eens door. Het enige waar ze aan kon denken was dat ze moest rennen. Rennen voor haar leven.

Nog geen vijf minuten geleden had de warme zon in de felblauwe hemel haar toegelachen. In nog geen vijf minuten tijd had het noodlot toegeslagen en was het ondenkbaar dat het even voordien nog heerlijk warm was geweest. Nog nooit in haar hele leven had Aria zo’n verwoestende kracht gezien. Maar tijd om erbij stil te staan had ze niet, ze was te druk bezig met uitkijken waar ze liep. Op zoek naar een plek om te schuilen wurmde ze zich door de gepanikeerde mensenmassa. De meeste jongeren zochten een plekje om te schuilen in één van de grote, sterk uitziende tenten. Voor een moment wilde Aria hetzelfde doen, totdat ze een immens grote boom één van de tenten zag vernielen. Ook daar was het niet veilig. Nergens was het nog veilig.

Na een minuutje lopen bleef ze hijgend in het midden van het grasveld stilstaan terwijl ze in paniek om haar heen keek. In haar ooghoeken zag ze hoe drie jongens voor hun leven renden, wanneer een groot scherm naar beneden stortte en op hun hoofden dreigde neer te komen. Haar hart stopte met kloppen en bang hield ze haar adem in. Alles rond haar heen leek te vervagen en het lawaai van gillende mensen werd zachter en zachter. Haar hoofd duizelde en met moeite wist ze zich recht te houden wanneer er iemand in paniek tegen haar aan rende. De tranen liepen nog steeds over haar bloedende wangen, maar werden vrijwel meteen weggespoeld door dikke regendruppels. De wonden die de enorme hagelbui had achtergelaten op haar lichaam deden enorm veel pijn en uitgeput ging Aria schuilen onder een boom. Ze wist dat deze gemakkelijk kon omvallen door de enorme windstoten, maar kracht om verder te lopen had ze niet meer. Haar hele lichaam deed pijn, ze had tijd nodig om op adem te komen.

Enkele mensen volgden Aria’s voorbeeld en kwamen zwijgend naast haar staan. Langzaamaan kwam ze weer op adem en besefte Aria wat er zich allemaal aan het afspelen was. Nog nooit had ze zo’n krachtig onweer gezien. Onweer was normaal iets waar ze blij en nieuwsgierig van werd. Het fascineerde haar. Nooit had ze durven denken dat onweer ook mensenlevens kon nemen. Nooit had ze durven dromen dat onweer 60 000 jongeren de angst van hun leven zou kunnen bezorgen…

Na een tweetal minuutjes begon één van de bomen die een paar meter verder stond verdacht hard te kraken. Met grote ogen keek Aria hoe de boom gewoon door midden brak, in plaats van dat hij ontworteld werd. Het afgebroken deel stortte neer en leek in haar richting te vallen. De mensen naast haar geraakten in paniek en liepen zo snel ze konden en zonder nadenken weg. Mensen botsten tegen elkaar en duwden elkaar uit de weg om zichzelf in veiligheid te brengen. Aria wilde net hetzelfde doen, maar vol overtuiging werd ze omvergeduwd. Gedurende een milliseconde keek ze recht in de ogen van het meisje dat haar omver duwde. Het meisje had niet eens door wat ze gedaan had en liep zo hard ze kon weg. Met een harde val kwam ze op de grond terecht en bang keek ze om haar heen, afvragend welke kant ze uit moest lopen wanneer ze recht zou komen, maar het had geen zin meer, het was te laat. Kans om te rennen voor haar leven had ze niet meer.

The things we do just to stay alive,
Pukkelpop 2011.

Reageer (7)

  • Candela

    Omg. Dat einde is zo zielig. ö

    1 decennium geleden
  • Quiescent

    Zo vreselijk dat dat nog echt gebeurd is ook. Onvoorstelbaar. Wel mooi geschreven overigens. Echt kippenvel.

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen