Deel 13

De grote zaal was ongeveer hoe Diana het zich had voorgesteld. Hij was enorm, echt werkelijk enorm. Diana keek verwonderd naar het plafond, dat niet leek te bestaan en eruit zag al wolken. Er stonden inderdaad, logischerwijs, vier enorm lange tafels in de zaal, en aan het eind was, zoals verwacht, een grote vehoging met een tafel voor de leraren, de meeste plaatsen daarvan waren vol, maar sommige leeg. Aan de muren hingen allemaal kaarsen, en één grote open haard. Een eind boven de tafels zweefden een aantal kaarsen, net zoals altijd gezegd. Om een of andere reden voelde het zo vertrouwd om hier te zijn. Het kwam haar zo bekend voor, ook al was ze hier nog nooit geweest. Misschien lag het ook aan de sfeer daar. Het was er gezellg, en warm (in tegenstelling tot sommige gangen) en de leerlingen praatten, aten, en lachten.
Bijna de hele school moest wel in de grote zaal zijn op dit tijdstip, bedacht Diana en ze keek naar de overvolle tafels. Hoe moesten ze hier ooit een plek vinden? Toch leek het heel makkelijk te zijn voor de anderen, ze liepen naar een tafel aan de rechterkant en binnen een tel hadden ze een plek gevonden. Diana nam plaats tussen Megan en Rose en keek met grote ogen naar de tafel. Er was gewoon zo veel voedsel. Diana nam twee worstjes, een stuk gebakken kip, een bord sla, aardappelpuree, worteltjes, patat, en begon aardig vol te raken.
Kate, die ongelooflijk snel had gegeten, stond al snel op.
“Ga je nu al weg?” vroeg Rose.
“Ja, antwoordde Kate, en ze nam een laatste hap wortel. “Ik moet nog een heleboel doen, ik kan hier niet de hele avond blijven.” En toen was ze weg.
“Raar kind,” zei Rose, en ze schepte wat spek op.
Toen Diana dorst begon te krijgen, merkte ze dat er alleen pompoensap was. Met tegenzin schonk ze wat in, want ook al leek het haar niet lekker, ze moest wel wat drinken. Tot haar eigen verbazing was het best wel lekker, als je eenmaal aan de smaak gewend was.
Het was heel gezellig, maar toen ze alle vier uitgegeten waren, besloten de meiden maar weer terug te gaan naar de leerlingenkamer.
“Ik moet mijn opstel voor geschiedenis van de toverkunst nog afmaken,” kreunde Rose. “Weetje, Diana, je hebt echt geluk dat je nu komt, jij hoeft dat stomme opstel niet te maken!” Ja, dat was waar, dacht Diana, maar wat moest ze nu de hele avond doen? De anderen moesten vast huiswerk maken, en dan had zij niks te doen. Misschien moest ze een brief schrijven aan haar ouders, maar daar had ze op dit moment geen zin. En dat kon later toch nog wel? En anders morgen wel. Ze kon wel even gaan lezen, bedacht ze, maar ze had geen zin om de hele avond in de leerlingenkamer te zitten. Dan pakte ze wel haar boek en ging ze wel ergens anders heen.
Ze kwamen aan bij de leerlingenkamer, waar Alice zo snel antwoord gaf op de vraag, dat Diana hem nauwelijks verstaan had. Toen ze binnenkwamen, zagen ze dat Kate in haar eentje een hele tafel had opgeëist, en dat die helemaal bezaaid was met boeken en perkament.
“Ik moet nog zoveel doen,” kreunde ze, en ze pakte een veer waarmee ze snel een stuk perkament betitelde.
“Dat krijg je als je alles uitstelt,” zei Alice. “Ik zei toch-”
“Jaja, Alice, we weten allemaal wat je hebt gezegd, je hoeft niet de hele tijd alles te herhalen,” onderbrak Kate haar.
“Kom,” zei Rose, “laten we ook ons huiswerk afmaken, het heeft geen zin om hier te staan ruziën.” Rose, Alice en Megan liepen naar een andere tafel, terwijl Kate weer een nieuw boek opensloeg. Diana liep naar de slaapzaal, en pakte haar boek voor gedaanteverwisselingen, het vak dat ze morgen het eerst had. Dat moest ze maar even doorlezen, aangezien ze de eerste lessen had gemist.