Chapter 27

‘Hier ligt nog iemand!’ hoorde ik iemand in de verte roepen. Mijn oren suisde een beetje. Ik deed mijn ogen open en keek naar de bewolkte lucht. Ik kan me niet herinneren dat ik buiten lag. Ik kwam overeind en gooide een aantal cement blokken aan de kant. Ik dacht terug aan wat er was gebeurd. Brand alarm ging af, paniek, iemand stond volgens mij in brand, explosie en nu dit.
‘Gaat het?’ Vroeg een man en kwam voor me staan. ik keek naar hem op en wreef over mijn hoofd.
‘Ja, natuurlijk.’ Zei ik en stond op. De man keek me even aan, maar ging toen verder met waar hij mee bezig was. Ik keek naar de puinhoop. Ik zag mijn tas liggen en die van Abs. Ik pakte ze op en keek nog even rond. Er lag een wit doek over iets heen in wat ooit de gang was.
‘Jasper!’ hoorde ik een bekende stem achter me roepen. Ik draaide me om en zag Carlisle aan joggen.
‘Carlisle.’ Zei ik.
‘Gaat alles goed?’ vroeg hij bezorgd.
‘Ja, ik voel alleen mijn oren een beetje suizen en dat is het.’ Zei ik.
‘Oké, ze vragen naar je.’ Zei Carlisle en wees naar achter. Hij rende verder en knielde neer naast het witte doek. Ik draaide me om en rende naar de ambulances toe. daar achter zaten Edward, Bella en Abs.
‘Jasper!’ Riep Abby en rende op me af. Ik liet de tassen vallen, ze sprong in mijn armen en ik omhelsde haar.
‘Laat me alsjeblieft nooit meer zo erg schrikken.’ Fluisterde ze in mijn oor.
‘Ik kan niets beloven.’ Grinnikte ik. Ik merkte dat ze huilde.
‘Je hoeft toch niet te huilen.’ Zei ik.
‘Ik weet het.’ Zei ze en ze droogde ze af. Ik zette haar neer en kreeg nog een snelle knuffel van Bella en een stevige handdruk van Edward.