Ch. 71 Verrassing

FAITH POV

Met verschillende rollen perkament, boeken en mijn schoudertas wandel ik naar de bibliotheek. Wat hebben de leerkrachten tegenwoordig? Ze geven echt de ene opdracht na de andere. Voorzicht leg ik alles, op een van de lege tafeltjes in de bibliotheek, neer. Vervolgens pak ik nog een vijftal boeken uit de boekenrekken en schuif dan mijn stoel naar achter waar ik op ga zitten. “Toverdranken en hun gevolgen” is het eerste boek dat ik naar me toe schuif. Wat is het nut om vijftig verschillende gevolgen van het fout brouwen van “Het Vocht van de Levende Dood “ op te schrijven? Oké, als je er nu een paar weet. Maar vijftig is er echt wel over. Mopperend begin ik maar te schrijven. Na een half uur zit ik aan puntje twintig. Mijn haren zitten achter mijn hoofd vast gebonden in een simpele knot zodat er geen enkele haar in mijn gezicht kan komen. Als ik zit te leren kan ik daar dus echt niet tegen. ‘Lukt het?’ een zware mannen stem vult mijn gehoorgang. ‘Een beetje, voor een opdracht van Sneep lukt het wel goed. Dus volgens mij zit er een addertje onder het gras’ ‘Met Sneep weet je inderdaad nooit’ Theodore zet zich aan de overkant van het tafeltje neer. ‘Heb jij het al af?’ al twintig minuten zit Theodore me aan te kijken. Hij knikt kort. ‘Weet jij dan nog vijftien andere gevolgen? Ik vind er echt geen meer?’ met een diepe zucht schuif ik mijn rol perkament en het boek “Toverdranken en hun gevolgen” in zijn richting. Een denkrimpel verschijnt in zijn voorhoofd. ‘Deze twee moet je nog opschrijven’ snel schrijf ik de twee gevolgen op. Na een half uur is mijn taak, eindelijk, af. ‘Dank je wel’ ik kijk Theodore glimlachend aan. ‘Geen enkel probleem’ zoals altijd kijkt hij me met zijn charmante glimlach aan. Werkelijk elk meisje zou er voor vallen, maar ik niet. Ik ben blij met Blaise. ‘Hey, ik wist niet dat je hier was’ Blaise drukt een kus op mijn wang en zet zich dan naast me neer. ‘Ik moest de taak van Sneep nog afwerken, Theodore heeft me geholpen. Is de jouwe al af?’ Blaise knikt. ‘Ik had je ook willen helpen hoor’ ‘Dat weet ik wel’ ik druk een kus op zijn lippen. ‘Ik ga verder’ een boze trek staat op Theodores gezicht te lezen voordat hij de bibliotheek uit wandelt. ‘Wat is er met hem?’ verbaasd kijkt ik nog eens achter me. ‘Volgens mij vond hij het niet zo leuk dat ik hier kwam bij zitten, dan heeft hij maar pech’ Blaise haalt zijn schouders op en gaat vervolgens met zijn hand door zijn haren heen.

Blaise had mijn hand vast en trok me mee de gangen van Zweinstein door. Tientallen kinderen moesten aan de kant springen zodat Blaise ze niet om ver zou lopen. ‘Kan je niet een beetje trager lopen?’ ‘Neen’ hoorde ik hem roepen voordat we een bocht om gingen. ‘Zijn we er bijna?’ zodra de vraag mijn mond uit was stopte Blaise. ‘Ja, we zijn er’ voorzichtig pakte hij nu ook mijn andere hand vast en ging samen met mij de trappen omhoog. ‘Waar gaan we heen?’ ‘Dat zal je wel zien’ de trappen gingen in een kronkel omhoog en duurde, in mijn ogen, veel en veel te lang. ‘Hoeveel trappen zijn het nog?’ de irritatie was duidelijk hoorbaar in mijn stem. Hij grinnikte. ‘Niet veel meer, heb geduld’ zeven treden, acht treden. ‘Pas op, dat was de laatste trede’ Blaise liet mijn handen los en prulde aan het slot van een oude, bruine deur. ‘Blaise, mogen we hier eigenlijk wel zijn?’ ‘Natuurlijk, heb je me al ooit iets zien doen dat niet mag?’ weer grijnsde hij, natuurlijk was zijn vraag sarcastisch. ‘Maar, dit is niet illegaal’ ik geloofde hem op zijn woord. KLIK Blaise grijnsde en opende de deur. Even moest ik mijn ogen toe doen door het felle licht dat van buiten kwam. ‘Blaise? Wat is dit?’ Blaise zei niets maar trok me mee. Een fris windje waaide heen over de buitenplaats. Het was klein en bevond zich redelijk hoog buiten het kasteel. Een paar van de torens bevonden zich zelfs onder ons. ‘Wat is dit?’ mijn stem was zacht. ‘Een of ander balkonnetje denk ik’ een denkrimpel verscheen in Blaises gezicht. ‘Ik heb het ooit samen met Sky en Draco gevonden’ ‘Het is prachtig’ mompelde ik. Een paar handen voelde ik op mijn heupen en kusjes werden in mijn nek gedrukt. ‘Speciaal voor jou’ mompelde Blaise. De haartjes in mijn nek stonden rechtop en de vlinders in mijn buik begonnen weer hevig te razen, als ze niet zouden oppassen zouden er nog gaten in mijn buik komen. ‘Vind je het mooi?’ ik draaide me om in zijn armen zodat ik zijn gezicht kon zien. ‘Ik vind het prachtig’ een glimlach verscheen op zijn gezicht en ik drukte mijn lippen verlangend tegen die van hem. Wat kon Theodore me op dit moment nog schelen? Zolang ik Blaise heb, ben ik blij.

Zoals altijd: SORRY! Sorry dat het zo ongelofelijk lang duurt, ik heb wel inspiratie maar gewoon geen zin om hier aan te schrijven. Het schrijven gaat op zich wel vlot enzo en het is niet dat ik dit verhaal beu ben ofzo. Het is gewoon dat ik meer inspiratie heb voor mijn andere verhalen.
Maar, om het een beetje vrolijk te houden, ik ben jarig vandaag! Daarom dit deeltje (: