O48

Susan Ann Brooks

Als ik weer een beetje rustig ben, sta ik op en loop naar de leerlingenkamer in de hoop dat hij daar niet is. Gelukkig is de leerlingenkamer bijna helemaal leeg en snel loop ik door naar de slaapzaal. Maar als ik bij de trap aankom, hoor ik ineens iemand mijn naam zeggen. Iemand die ik nu helemaal niet wil zien. Zuchtend draai ik me om en kijk hem geïrriteerd aan. ‘Luister, ik zal het niet tegen Lily zeggen, goed. Dat is aan jou om te doen.’
‘Daar gaat het niet om.’ James kijkt me hulpeloos aan. ‘Hij houdt echt van je, Susan.’
‘Door hem ben ik mijn beste vriend verloren en vervolgens heeft hij hem ook nog bijna vermoord. En dat allemaal om een weddenschap?’
‘Ik heb hem nog nooit zo gezien. Hij was niet eens boos op me dat ik het verteld had. Hij zat daar gewoon, te staren in het niets.’ James kijkt gekweld bij de herinnering aan zijn beste vriend.
Ik zucht. ‘Ik kan het gewoon niet, James.’ Tranen springen weer in mijn ogen. ‘Er is te veel gebeurd.’ Ik draai me om en ren de trap op. In de slaapzaal laat ik me op mijn bed vallen.

Als ik wakker word is het donker in de slaapzaal en als ik op de klok kijk, zie ik dat het midden in de nacht is. Ik draai me om en probeer verder te slapen, maar de gebeurtenissen schieten alweer door mijn hoofd en even later besluit ik toch maar op te staan. Mijn kleren heb ik nog aan en mijn haar doe ik in een slordige staart voordat ik de slaapzaal uit loop en naar de leerlingenkamer ga. Ik laat me in het donker op een stoel vallen en staar een tijdje naar het plafond.
‘Susan?’
Ik schrik op en sla mijn hand voor mijn mond om niet te gillen. Sirius staat bij het portret en gebruikt zijn toverstok om de ruimte een beetje te verlichten.
‘Mijn beste vriend, Sirius.’ Ik kijk hem emotieloos aan.
Hij knikt en slaat zijn ogen neer. ‘Ik ben een klootzak, ik weet het. Ik snap dat je me nooit meer wilt zien.’ Hij kijkt me nog even aan, maar dan sloft hij de trap op en verdwijnt naar de slaapzalen.