8. a wolf named Seth

Ik wou net om hulp roepen, of iets in die richting, toen ik in zijn ogen keek. Ze waren bruin, een hele mooie kleur bruin. Zijn ogen verwijdden zich, evenals die van mij.
Ik zwom weer naar de wolf toe en strekte mijn hand uit. Hij leunde naar voren, en mijn hand verdween in zijn vacht. Het was zijdezacht, dat dacht ik tenminste.
‘Hallo,’ murmelde ik in wolf-taal. De wolf keek me niet-begrijpend aan. Een wolf die geen wolfs kon?
‘Wie ben jij?’ vroeg ik, nu in normaal engels. De wolf keek nog even naar mij, en liep daarna achteruit, de bosjes in. ‘Wacht!’ riep ik nog, maar hij was al weg.
Ik draaide me terug naar het huis om Edward te roepen en uit te horen over die reusachtige wolf, maar ik hoorde weer geritsel achter mij. Ik draaide me weer om, hopend dat het de wolf was. In plaats daarvan zag ik een jongen, niet ouder dan 15 of 16.
Ik wou duiken, maar de jongen greep mijn arm vast. ‘Wacht!’ riep hij snel.
Ik keek naar zijn ogen. Bruin, net zoals…
‘De wolf!’ riep ik.
De jongen lachte. ‘Eigenlijk heet ik Seth. Jij bent vast Caliana.’
Ik schudde mijn hoofd, en Seth fronste verbaasd.
‘Annelies,’ verbeterde ik hem.
‘Maar Edward zei…’
‘Annelies.’
Seth keek me even raar aan, maar haalde toen zijn schouders op.
‘Als jij het zegt.’
Ik knikte. ‘Wat was je net aan het doen?’ vroeg ik. Ik wou niet meer over mijn naam praten.
‘Wachtlopen. Saai karweitje.’
‘Moet je dan niet verder?’
‘Ik wil veel liever hier blijven om met jou te kletsen.’
Ik verstarde. Toen draaide ik me om en begon weg te zwemmen. ‘Hey!’ riep Seth nog achter me.
Ik had het kunnen weten. Nee, ik had het moeten weten. Ieder mens viel op het uiterlijk van een zeemeermin. Oke, Seth was niet echt een mens, maar wel nog gedeeltelijk. Ik wou schreeuwen, vloeken. Nee, dat was niet waar. Ik wou gewoon geen meermin zijn.
Ik had ondertussen de overkant bereikt. Seth was nog steeds achter mij aan aan het zwemmen.
‘Edward!’ riep ik gefrustreerd terwijl ik mezelf de kant op trok. Ik wachte een paar seconden, maar hij kwam niet naar buiten. Je ging me toch niet zeggen dat hij nu had gekozen om normaal te lopen?!
‘Edward!’ niks. Stomme rotvampier. Je wel wezenloos doen schrikken op je verjaardag, maar als je ze nodig hebt, ho maar! Hij had het toch zelf gezegd? ‘Roep maar als je iets nodig hebt’. En bedankt.
Terwijl ik in mijn hoofd aan het uitrazen was bereikte Seth de overkant. Hij klom snel op de oever en ging naast mij zitten. zijn ademhaling ging veel te snel.
‘Waarom… zwom… je… net… weg?’ hij legde zijn hand op mijn schouder, volgens mij zodat ik niet weer weg kon rennen of zo. Maar dat kon al niet, aangezien ik hartstikke nat was.
Zijn hand op mijn schouder voelde raar aan. Er kriebelde iets in mijn buik, iets dat ik nog nooit eerder had gevoeld.
Ik schudde mijn hoofd. Geen tijd om aan kriebeltjes in mijn buik te denken. Ik moest deze jongen wegjagen, voor zijn eigen bestwil. Vele andere mannen hadden mij het water in gevolgd, voor ik mijn diet had gewijzigd. Ze kwamen er nooit meer uit. Wie zei dat er niet precies hetzlefde zou gebeuren met deze jongen?
‘Zal ik je terug naar het huis brengen?’
Ik wou nee zeggen, hem terug naar het bos sturen waar hij hoorde, maar aangezien Edward nergens te bekennen was (ik herhaal: stomme vampier) moest ik wel ja zeggen.
Ik knikte, en Seth tilde me op. ik merkte nu pas dat hij geen shirt droeg. Nog meer kriebels in mijn buik. Stomme kriebels.