019: zenuwen

Louis kijkt naar Tyler en Tyler knikt. Ik kan niet volgen en zie dat Jessie dat ook niet doet. Louis slaat zijn arm rond mij en kijkt naar me.
‘Kan je die dokter terug bellen en vragen voor een afspraak voor mij en Tyler?’ vraagt hij. Ik begin zachtjes terug te huilen en ik glimlach tegelijk. Ik knik.
‘Geef mij het nummer maar. Ik doe het wel.’ Zegt Tyler. Ik doe dat. Hij loopt de kamer uit om ergens rustig te gaan bellen.
‘Ik ben blij dat je het eindelijk hebt vertelt. We hadden al langer door dat er iets was.’
‘En ik ben blij dat jullie je willen laten testen.’ Zeg ik met een schorre stem.
‘Natuurlijk. Dat doen vrienden voor elkaar. Stop nu maar met wenen. Het komt allemaal goed. Beloofd.’ Ik begin zachtjes te lachen. Na een paar minuten komt Tyler terug beginnen. Ze hebben een afspraak over twee dagen. De avond vliegt weer voorbij.

Twee dagen later
Heel de dag loop ik zenuwachtig rond. Ik doe helemaal niets. Jessie word zot van me en besluit dat we een wandeling gaan maken. Ze bellen toch pas ’s avonds. We lopen een parkje in en gaan daar op een bankje zitten. De jongens gingen naar ons toekomen als de tests gedaan waren. We hebben nog niets van hen gehoord. Jessie en ik zitten wat te praten en besluiten na een uurtje of twee om terug naar huis te gaan. Daar zitten we voor de tv, maar mijn gedachten dwalen overal heen. Na een uurtje bellen ze dat ze klaar zijn en dat ze naar ons toekomen. Ik geef hen meteen een knuffel om hen te bedanken dat ze dit voor mij willen doen. Omdat we allemaal zenuwachtig zijn voor de uitslag besluiten we om wat muziek op te zetten. Meteen begin ik rustiger te worden. Ik zing zachtjes mee en ineens trek Louis me recht om te dansen. Jessie en Tyler doen iets later ook mee. Na nog zo’n twee uurtjes besluiten we om pannenkoeken te bakken. Het mislukt een beetje en heel de keuken hangt vol met bloem en eieren inclusief onszelf. Ik schrik als ik mijn beltoon hoor. Ik pak mijn gsm uit mijn broekzak en pak op. Iedereen kijkt me in spanning aan.
‘Met Billie Davis.’ Zegt ik.