018: het verhaal

Met trillende handen duw ik op het groene telefoontje.
‘Met Billie Davis.’ Zegt ik zo rustig mogelijk.
‘Billie, ik heb de uitslag net binnen. Jessie Harp is geen geschikte donor.’ Ik probeer om het niet op te geven en te blijven hopen.
‘Even kijken naar de andere uitslagen. Die heb ik zelf nog niet gezien.’ Hij wacht even en ik hoor van alle geluiden.
‘Michelle en Emma Davis zijn spijtig genoeg ook geen geschikte donor. Het spijt me. Heb je nog andere mensen die zich kunnen laten testen?’
‘Ik zal eens horen.’ Ik leg bijna meteen af. Jessie kijkt me aan en ik schud mijn hoofd. Een traan rolt over mijn wang. Ze loopt naar me toe en knuffelt me. Ik leg mijn hoofd op haar schouder. Ik ben diep ontgoochelt en nu moet ik van Jessie ook nog eens tegen de jongens zeggen dat ik leukemie heb. Ik haal diep adem en veeg mijn tranen weg. Jessie laat me zachtjes los. Tyler en Louis kijken me aan met een verwarde blik. Nu moet ik heel mijn verhaal doen. Ik kalmeer me een beetje terwijl Jessie zegt dat ik iets moet vertellen. We gaan met zijn allen in de zetel zitten. Jessie pakt mijn hand vast en Louis mijn andere. Ik haal diep adem en begin te vertellen.
‘Toen ik veertien was, werd er leukemie bij me vastgesteld. Ze zijn bijna meteen begonnen met een chemo kuur.’ De tranen branden in mijn ogen, maar ik ga door.
‘Deze sloeg gelukkig aan, maar mijn nieren waren te sterk aangetast dat ik een nieuwe nier moest hebben. Mijn mama heeft zich meteen laten testen en ze bleek de perfecte donor te zijn. Tijdens de operatie liep er iets mis en ze is in coma geraakt. Paar dagen later is ze gestorven.’ Ik begin zachtjes te huilen. Jessie knijpt in mijn hand. Louis kijkt me zo lief aan dat het nog moeilijker word.
‘Mijn operatie was wel gelukt. De leukemie was weg. Een jaar later, twee weken geleden, is de leukemie blijkbaar terug gekomen. Mijn dokter zei dat er niets meer voor me te doen was en dat ik nog maar drie maanden te leven had.’ Ik slik mijn tranen even weg. Ik zie dat de rest ook allemaal tranen in hun ogen hebben staan.
‘Ik ben op het internet beginnen zoeken en zag dat hier in Londen een proefbehandeling was. Ik heb gebeld en ze wouden het proberen. Ik besloot om er samen met Jessie ook een vakantie van te maken, voor moest het niet lukken. Vorige week ben ik voor de eerste keer geweest. Ze hebben gezegd dat als die pillen zouden werken, ik een nieuwe nier en longen zou moeten krijgen of ik ga nog dood. Nu ben ik twee dagen geleden terug gegaan en het bleek dat de medicijnen wel werken. Mijn nicht, mijn tante en Jessie hebben zich laten testen voor de nierdonatie. Maar ze blijken alle drie geen geschikte donor te zijn.’ De tranen lopen nu gewoon over mijn wangen.
‘Het spijt me dat ik het niet eerder heb vertelt, maar hier wist niemand het en ik wou het gewoon vergeten en plezier maken. Dat heb ik nu kunnen doen.’ Ik zwijg en er valt een stilte.