017: resultaten

2 dagen later
Jessie en ik gaan samen voor haar test. Ze wou per se dat ik mee ging en ik vond het geen probleem. Ik blijf heel de tijd bij haar. Ze is het niet gewend, maar ik wel. Ik hou haar hand constant vast. Vanavond zou de uitslag van haar en van Michelle en Emma er zijn. Als de tests gedaan zijn, gaan we samen nog iets eten.
‘Billie, zou je de jongens eens niet vertellen over je ziekte?’ vraagt ze voorzichtig omdat ze wist dat het een van de voorwaarden was. Ik denk even na en zeg niets. Ik heb er de laatste dagen ook aan gedacht. Het probleem is dat alles verandert vanaf de moment dat mensen het weten.
‘Ik weet het niet Jessie. Ik wil wel, maar ik durf niet goed. Het is ook niet gemakkelijk om te vertellen. En meestal beginnen mensen zich anders te gedragen vanaf dat ze het weten en dat wil ik niet.’ Nu denkt Jessie even na. Ze weet wel dat ik gelijk heb, maar zij ook. Dus het ligt nogal moeilijk.
‘Laten we een deal maken.’ Stel ik voor. Ze knikt.
‘Als blijkt dat er iemand van jullie een geschikte donor is, wacht ik nog met het te vertellen. Als dit niet het geval is, vertel ik het hen.’
‘Beloof je dat?’ vraagt ze zacht. Ik knik en ik meen het. Ik wil het al even vertellen want ik vind het heel moeilijk om steeds te moeten liegen, maar het is vele leuker voor mij dat ze het niet weten. Want ik heb er een hekel aan dat mensen medelijden hebben met me. Ineens krijgt Jessie telefoon.
‘Tyler.’ Zegt ze voor ze oppakt. Ze luistert naar hem.
‘Ze vragen of we vanavond naar hen komen vanavond.’ Ik knik omdat ik er geen probleem mee heb. Ze zegt dat we er zullen zijn. We gaan terug naar huis. We besluiten om een wat op te ruimen en wat was te doen. Dat is de eerste keer dat wij het appartement poetsen. Dus als we daar mee klaar zijn, gaan we ons douchen en omkleden. Dan gaan we naar het appartement over ons. Moira is weer niet thuis. Mijn gsm zit in mijn broekzak, maar om de vijf seconde kijk ik of ik geen oproep heb gemist. We besluiten om een gezelschapspel te doen en de sfeer zit er goed in. Mijn gsm ligt naast mij en ik kijk er bijna constant naar. Na een tijdje gaat hij eindelijk af. Ik herken het nummer niet. De zenuwen zijn momenteel enorm.