Proloog

Er was een gezegde dat zei; als het regende, waren de engelen aan het huilen. "Cas? Waarom zijn jullie zo droevig?" De jongedame die zich dit zonet hardop had afgevraagd, stond met haar neus haast tegen het raam gedrukt. Regendruppels sloegen zichzelf kapot tegen het glas. Er moest daarboven wel iets goed fout zijn dat het zo hard regende. Natuurlijk was het slechts een uitspraak, niet meer dan dat. Hoe konden zo'n woorden nu enige vorm van waarheid bezitten?

Ineens doorkliefde een bliksemschicht de hemel, onmiddellijk gevolgd door een harde knal: de donder. Geschrokken door het natuurgeweld, deinsde het meisje achteruit. Haar ogen waren groot en vol ontzag. Waar ze eerder zo gefascineerd naar het onweer had staan kijken, voelde ze zich nu immens klein. Bang, zoals vroeger, toen ze nog een kleuter was, papa's prinsesje. De angst zou nooit weggaan en plots had ze nood aan wat comfort. Een dekbed bijvoorbeeld waaronder ze zich kon verstoppen zodat de weergoden haar nooit zouden vinden.

Een tweede schokgolf trok door haar heen toen ze plots een hand op haar schouder voelde. Met een ruk draaide ze zich om en keek in de blauwe, vertrouwde ogen van Cas. Een zachte glimlach verspreidde zich over haar gelaat waarna ze haar armen om zijn middel sloeg, de lange man zodoende omhelzend. Dan, hoewel met enige aarzeling, voelde ze hoe zijn armen zich om haar schouders sloten, de omhelzing beantwoordend. Met Cas in haar buurt hoefde ze zich nergens zorgen om te maken. Hij zou ervoor zorgen dat haar niks overkwam, haar eigen beschermengel.