De diamant van de reis

We waren in de grot, en het ritueel kon worden uitgevoerd. Ik was doodsbenauwd, tijdens de reis had ik Mike steeds mee getrokken. Ik hoopte voor al dat hij me daarvoor zou vergeven, nu kwamen we te horen wie de diamant van de reis is. Ik was wel benieuwd, maar ook doodsbenauwd. Want de jongens waren nu uitgesloten, en alleen Andrea en ik waren over. We werden naar binnen geloodst, en de plek was prachtig. Het was een soort hol, met in het midden één eilandje. Om dat eilandje heen lag water, en in dat water zaten krokodillen. Op het eilandje was een pilaar met een schatkist er op, en her en der op die pilaar zaten mensen. Mannen en vrouwen, die geprobeerd hadden de schat te stelen. Ik wist al wat onze taak zal zijn, maar ik was bang dat we misschien versteent aan de pilaar zouden moeten zitten. Ik liep met hun mee en ze liepen naar het water, maar er was geen brug. We konden ook niet zwemmen want er zwommen krokodillen, een van de bemannings leden ging het water in. Maar als snel hoorde we het gegil van het bemannings lid, ik keek eens rond en mijn ogen bleven hangen op Mathew. Waarom is Mathew mee als een van ons, hij had geen ketting om of toch wel? Ik keek wat beter en zag dat om de nek van Mathew een ketting hing als die van ons, hoe kon ik dat missen. De kapitein liep weer verder, en liep om het water heen. Hij probeerde een weg te vinden over het water. Op eens kwam de kapitein er aan rennen, hij leidde ons mee naar de achterkant van het eilandje, daar lag een touw. Hij wenkte de mannen, en ze begonnen aan het touw te trekken. Langzaam kwam er een bootje aan, en ik keek Andrea aan. Want Mike en Mathew moesten meetrekken . Andrea keek met een verdrietige blik op Mathew, en ik snapte wel waarom. Er was een kans dat we dood zouden gaan tijdens deze trip, maar ik was niet bang voor de dood. Ik was alleen bang voor de levens van mijn vrienden. Der konden maar een paar mensen in het bootje, dus gingen we in groepjes. Andrea, Mike, Mathew en ik gingen als eerst met de kapitein en een van de bemannings leden, toen we aan kwamen moesten we er uit en trokken de andere mannen het bootje weer aan. Toen iedereen er was liepen we naar het midden van het eiland, en moesten we daar stil staan. Daar op een soort troon, nou ja een pilaar, stond een groot hoofd. De mond van het hoofd stond open, zodat je er iets in kon gieten, ik wist wel wat er in moest. Bloed, bloed van een van ons. Alleen Andrea en ik stonden nog open voor de diamant van de reis, en Mike kwam snel weer naast me staan. Naast hem voelde ik me het veiligst maar toen we wat dichterbij kwamen zagen we een gigantische trap. We moesten dus eerst de trap op voor dat we de schatkist open konden maken.
‘Jij’ schreeuwde hij naar mij, ‘jij gaat eerst’
‘Nee’ snauwde ik, maar ik werd van achteren op gepakt en voor de trap neer gezet. Ze hielden Mike vast, want toen ik naar achteren keek zag ik hem worstelen. Ik doe het voor hun dacht ik, en ook alleen voor hun. Ik liep de eerste tree op, en er gebeurde niks. Al snel hoorde ik meer voetstappen achter mij, maar ze haalde me niet in. Waarschijnlijk, moest ik een val ontdekken. Gelukkig gebeurde dat niet, we waren al snel boven. Maar toen hoorde we een brekend geluid , ik keek naar achteren en zag dat allemaal mensen binnen drongen. Deze mensen hadden allemaal blauwe jassen aan, en ze hadden allemaal een zwaard in handen. En op die zwaarden zat bloed, van de mensen die de kapitein achter had gelaten. De mannen kwamen aan rennen en we hoorde veel gebrul, ik zag ook veel mensen rond het eiland rennen. Ik was boven en achter me kwam de kapitein die me aan de kant smeet en naar de mond toe rende, hij wou zijn mauw al oprollen toen hij merkte dat iedereen er was.
‘Breng de twee meiden hier heen’ beveel hij, en ik begon te bibberen. Ze sleurde me aan mijn arm omhoog en sleepte me mee naar de mond, toen ze me op de grond lieten vallen zat ik naast Andrea. Ik pakte haar hand vast en zij de mijne, onze handen waren klam en bibberde. Maar de kapitein pakte mijn hand en pakte een mes, daarmee sneed hij mijn hand open. Een van de bemannings leden pakte Andrea’s hand vast en pakte zijn mes,toen sneed hij ook Andrea’s hand open. Ze sleurde onze handen naar de mond en lieten een paar druppels in de mond vallen, de mond ging dicht en we konden nog net onze handen wegtrekken. De kapitein en de man duwde ons naar achteren en we vielen achterover. Mike en Mathew waren los gekomen, en rende naar ons toe. Het hoofd begon te draaien en viel achterover, we hoorde mensen rennen op de trap. Er werd een trap zichtbaar, en de mannen achter ons duwde ons naar de trap. Ze leidde ons naar binnen en het was erg donker, de mannen hadden fakkels in hun handen en zo hadden we nog een beetje licht. Weer de helft van de mannen bleven achter, en wij moesten weer snel rennen. Het was een draai trap en we konden ons vast houden aan de muur, ondanks dat er fakkels waren was er namelijk niet veel licht. Toen we onderaan de trap waren stonden we in een grote kamer, der waren verschillende ingangen. De kapitein was aan het nadenken en wij stonden bij elkaar, maar hij draaide zich om.
‘We splitsen ons’ zei hij, ‘Julie vieren’, zei hij terwijl hij naar ons wees.’jullie gaan met mij mee’ zei hij, ‘En jullie, dappere mannen, maken ook nog twee groepen’.
‘Ja kapitein’ schreeuwde ze in koor, en hij sleurde ons mee naar het middelste gat. We liepen met twee fakkels achter hem aan, en hielden elkaars hand vast. Andrea liep naast mij, en de kapitein en een van de mannen liepen voor ons. We liepen op een rap tempo door, en toen waren we weer bij een splitsing. Maar gelukkig had deze maar twee gaten
‘We blijven bij elkaar’ riep de kapitein, ‘anders worden de groepen te klein’. Dus liepen we weer achter hem aan, en we liepen door het meest rechtse gat. Al snel waren we ook hier aan het eind van de gang, daar was de prijs. Deze kamer was gevuld met goud, en in het midden stond een kist met een slot erop. Hij liep naar mij toe, en sleurde me aan mijn ketting naar voren. Achter me hoorde ik mensen grommen, en ik wist dat het mijn vrienden waren. Ik hoorde iemand naar voren stappen maar kort daarna hoorde ik een harde bons, en ik keek snel naar achteren. Ik zag Mike op de grond liggen, ik probeerde uit zijn greep te worstelen maar hij liet me niet los. De tranen stroomde over mijn wangen, maar hij greep mijn ketting en rukte eraan. De ketting brak niet, en er was zelfs green breukje.
‘Hoe gaat ie open’ vroeg hij
‘Zeg ik niet’ zei ik tussen het snikken door.
‘Zeg het’ schreeuwde hij
‘Nee’ zei ik, en toen voelde ik een stekende pijn op mijn hoofd. Niet lang daarna werd het zwart voor mijn ogen.