XIX

Peter Pettigrew

Ik zie de grond snel naderen en steek mijn handen uit om me op te vangen. Een scherpe pijn schiet door mijn pols en als ik naar mijn handen kijk, zie ik dat de rechter helemaal open ligt. Ik hoor gelach om me heen en sta snel op. Na nog een laatste blik op mijn pestkoppen te hebben geworpen draai ik me om en ren snel weg.
‘Ren maar, je kunt toch niet ontsnappen!’ Hoor ik Alex nog roepen. Hij woont in mijn straat en is minstens vier jaar ouder als ik.

‘Hee.’ Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk omhoog. ‘O hoi.’ Zeg ik als ik zie dat Chiara naast me staat en kijk haar ongemakkelijk aan.
‘Kan ik hier komen zitten?’ Ze knikt even naar de plek naast me, die nog vrij is. ‘Er zijn verder geen plaatsen meer.’
Ik kijk even om me heen, maar zoals ze al zei is alles bezet. Als James hier maar niet achter komt. Ik knik even, terwijl ik me bedenk wat hij dan weer gaat verzinnen…
Maar al snel begint Stronk met de les en kijk ik haar aandachtig aan, terwijl ik vergeet dat er iemand naast me zit. Pas als ze grinnikt kijk ik haar verbaasd aan. ‘Binnenpretje.’ Fluistert ze.

‘Ik ga de groepjes indelen! Het worden groepjes van twee, en ik maak ze!’ Ik zucht even, ik had liever alleen gewerkt. ‘Omdat iedereen altijd met zijn of haar vriendinnen gaat-’ Niet echt… ‘doe ik het dit keer gemengd.’
Terwijl Stronk de namen opleest kijk ik even naar Chiara. Ze kijkt naar een van de meisjes waarmee ze altijd loopt en grijnst even. Als Stronk haar naam opnoemt kijkt ze verschrikt op en ik kijk snel weer naar Stronk.
‘Chiara Standle met… Peter Pippeling. Ah, jullie zitten al naast elkaar.’
Chiara draait zich naar me toe en ik kijk haar aan. Ze steekt haar hand uit. ‘We hebben elkaar volgens mij al ontmoet, maar toen heb ik me niet voor kunnen stellen doordat je vriend er zo lekker tussendoor kwam...’ Ik word lichtjes rood als ik terug denk aan het incident in de trein. ‘Chiara Standle.’
Ik pak haar hand aan. ‘Peter Pippeling… Enne… Sorry voor dat… ongeluk… Nou ja, je weet wel.’ Ik voel dat ik nog roder word. Ze knikt even en kijkt dan naar haar boek.
‘Sorry ik lette niet heel erg goed op. Waar gaat het project eigenlijk over?’
Verbaasd kijk ik haar aan, maar glimlach dan. Ik begin met uitleggen over het project en als ze vragen stelt, ben ik al helemaal niet meer te stoppen en ben ik het hele blokuur aan het woord over alles wat ik weet. Volgens mij heb ik nog nooit zo lang achter elkaar gepraat, maar Chiara is de eerste die interesse toont in wat me altijd heeft gefascineerd.
Aan het eind van de les stelt ze voor om vanmiddag af te spreken in de bibliotheek om toch een begin te kunnen maken aan het project.
Als we uit de kassen zijn loopt ze meteen naar haar vriendinnen, die heel enthousiast beginnen te praten en lachen. Maar dan wordt er een opmerking gemaakt die blijkbaar niet goed valt, want Chiara zegt iets en het groepje valt stil.