Chapter 2.3 || This is life

-Zayn Malik

"Dus je kunt je in elk willekeurig dier transformeren?" vol ongeloof staart Penelope me aan. "Dat is zo ontzettend cool!"
      Ongemakkelijk richt ik me op het vuur, dat Penelope gecreëerd heeft, en por er met een takje in. Ik heb nog nooit echt een compliment gekregen en weet dus niet zo goed hoe ik moet reageren.
      "Je hoeft niet zo verlegen te zijn," lachend stoot ze me aan en moeilijk pers ik er een glimlach uit. Nu is het de beurt aan Penelope om naar het vuur te staren. "Ik weet iets!" roept ze, wanneer ze opkijkt. "We stellen elkaar tien vragen, waar we zo eerlijk en goed mogelijk antwoord op moeten geven. Deal?"
      Ik knik onzeker, nog niet helemaal zeker wat ik ervan moet verwachten. Ik laat Penelope de eerste vraag stellen, zodat ik nog even kan kijken wat de bedoeling is.
      "Waarom zat je in die boom?"
      "Omdat ik wilde slapen," is mijn simpele antwoord hierop.
      Zuchtend kijk ze me aan, "dat was nou niet bepaalt een goed antwoord. Laten we het opnieuw proberen. Waarom zat je in die boom?"
      Bedenkelijk staar ik in het vuur. Ik vertrouw haar niet helemaal, waarom zou ik? Ik ken haar niet. Weet helemaal niets over haar, behalve dat ze ook een mutant is. Ze komt zomaar opdagen en zegt dan dat ik haar wat over mezelf moet vertellen, dacht het niet.
      Penelope zal de wijgering in mijn ogen gezien hebben, dus begint zij met vertellen.
      Ik ben geboren op 24 Oktober 1993 als Penelope Maria Samalinn in Wolverhampton. Ik ben opgegroeid als een dood normaal meisje. Ik ging naar school, speelde met poppen en had vriendinnen. Nooit werd er een woord gerept over mutanten, maar ik wist dat mijn ouders er fel op tegen waren. Normaal gezien zijn mutaties al zichtbaar bij de geboorte, maar de mijne ontwikkelde zich pas in mijn achste levensjaar. Ik weet het nog percies, ik zat in de klas. We waren bezig met een rekentoets en ik werd onterecht beschuldigt van spieken. Daar werd ik heel boos om en voordat ik het wist stonden mijn handen in brand. De hele klas in rep en roer en ik probeerde het snel uit te maken, maar dat lukte niet. Tijdens het uitmaken zijn de gordijnen in brand gevlogen. Toen ben ik gevlucht. Achteraf heb ik vernomen dat het hele schooltje tot de grond toe is afgebrand."
      Tranen glinsteren in haar ogen, wanneer ze dit mij verteld. Ik heb medelijden met haar, ze kan er ook niets aan doen dat ze een mutant is. Het liefst zou ik haar nu willen omhelzen, troosten, vertellen dat het goed is. Maar dat durf ik niet, dus laat ik het maar zo.
      Ze wrijft de tranen uit haar ogen. Het valt me op dat haar ogen niet meer rood zijn, ze hebben nu een hazelnoot bruine kleur gekregen. "Waarom zijn je ogen nu bruin?" vraag ik verwonderd.
      Ze glimlacht waterig naar me, "dat is voor latere zorg."
      Ik knik begrijpelijk. "Hoe ging het verder?" vraag ik nieuwsgierig. Dat is altijd één van mijn slechte eigenschappen geweest, ik heb nooit echt mijn nieuwsgierigheid kunnen bedwingen.
      "Buiten Wolverhampton ligt een groot bos en daar ben ik heen gevlucht, bijna niemand komt daar. De bomen staan dicht op elkaar en er bestaan vreemde verhalen over dit bos, vandaar dat niemand hier komt. Midden in dit bos ligt een meer. Daar heb ik mijn handen in gestoken en gelukkig ging het vuur uit."
      "Ben je hierna nog terug gegaan naar je ouders?"
      Spijtig schudt ze haar hoofd, "dit heb ik nooit over mijn hart kunnen verkijgen. Ze hadden een hekel aan mutanten. Ik ben altijd hun perfecte dochter geweest, dit wilde ik niet laten verpesten. Ik heb die nacht doorgebracht in het bos, ik kon niet tot een besluit komen wat ik zou moeten doen."
      Begrijpend knik ik, ze was pas acht. Ik zou ook niet weten wat ik gedaan zou hebben.
      "Gelukkig kwam ik de volgende dag een jongen tegen." Een glimlach verschijnt op haar gezicht. "Liam Payne was zijn naam, ook een mutant. Hij had engelen vleugels op zijn rug, waarmee hij ook kon vliegen. Hij was net zoals ik acht jaar oud. Hij heeft me gezegd dat ik moest vluchten, want zijn ouders wistten dat hij een mutant was en heeft daarom geen leuke jeugd gehad. We zijn smaen naar het dichtsbijzijnde station gelopen, hier heeft hij een kaartje voor me gekocht. Zodat ik een beetje uit de buurt zou zitten en hij heeft zijn zakgeld aan me gegeven, de schat. Ik heb hem beloofd dat ik het ooit aan hem zou terug geven."
      "Woont die Liam nog steeds in Wolverhampton?" vraag ik haar.
      Zwijgend haalt ze haar schouders op. "Zover ik weet wel. Ik heb nooit durven terug keren, omdat ik gezocht werd. Mijn ouders dachten dat ik onvoert was en hebben heel wat gedaan om mij op te sporen. Maar het is ze nooit gelukt. Ik ben goed in het verstoppen van mezelf. En al die jaren ben ik me blijven verstoppen, totdat ik hier bij jou kwam. Ik heb in die tijd heel wat meegemaakt."
      "Dat geloof ik goed," lachend kijk ik haar kant op. En ze schenkt me een lach terug.
      "En nu ben jij me je verhaal schuldig," beschuldigent kijkt ze me aan.
      Na haar levensverhaal ben ik Penelope gaan vertrouwen. We zitten in het zelfde schuitje. Alle twee mutanten die zich verstoppen voor de buitenwereld.
      "Bereid je maar voor, voor een lang verhaal," en ik begin te vertellen.