Deel 12

De vier jongens liepen arrogant lachend door de gang, hun slytherin-badge glom in het licht dat door het raam kwam. De voorste, met het zwarte haar, stootte een ander aan, en allemaal keken ze naar de vijf meisjes die toevallig langsliepen.
Diana zag dat hun gezichten waren betrokken in een onmiskenbare grimas van walging. Toen ze voorbij waren keek ze de anderen, die ook geschrokken leken, maar niemand was zo geschokt als
Megan. Haar ogen waren wijd open en ze keek angstig naar de plek waar de jongens om de hoek waren gegaan. Zo te zien stond ze op het punt om in tranen uit te barsten.
“Wat-?” stootte Diana uit, maar het was genoeg.
“Slytherins,” zei Alice, die nog enigszins kalm leek. “Mijn broer kent ze, hij is een griffoendor en hij heeft nog wel eens ruzie met ze. Het zijn echt vreselijke mensen, ze vinden dat ze beter zijn dan dreuzels en ‘modderbloedjes’-” Megan maakte een jammerend geluidje wat nog het meest leek op een snik. “Ze hoorden ons toen we toevallig langsliepen gisteren, sindsdien kijken ze ons altijd zo aan.” Rose legde haar hand op Megan’s schouder.
“Maak je geen zorgen om hen,” fluisterde ze zachtjes. “Je bent echt niet minder dan zij, of dan wij.” Diana staarde naar de plek waar de Slytherins waren verdwenen, en ze voelde een woede opkomen. Sinds wanneer hadden zij het recht om anderen ongelukkig te maken? Stelletje klojo’s, idioten, eikels, pestkoppen, een deel van Diana wou dolgraag die kant op lopen en tegen ze schreeuwen, maar op haar eerste dag een stel oudere Slytherins boos maken, leek haar niet zo’n goed idee.
“Zullen we gaan?” stelde Kate nog al onbeholpen voor. Ze keken elkaar aan en er werd stijfjes geknikt. Diana wendde haar blik af en volgde de anderen naar de bibliotheek.
De weg naar de bibliotheek was niet bijzonder lang, maar wel ingewikkeld. Ze gingen van de ene wenteltrap naar de andere, en gingen dan links, en links, en rechts, links, rechts, en dan weer trap af, deur door, binnenplaats over, gang door, trap op. Na een hoop gesjouw en twee keer verdwalen kwamen ze aan bij een grote ruimte met boeken. Dat moest de bibliotheek wel zijn. Diana stond net op het punt om de titels te lezen, toen Kate riep:
“Kom je?” De anderen stonden in de deuropening die Diana eerst helemaal niet gezien had. Toen ze daar doorheen ging, besefte ze pas hoe lachwekkend haar gedachte was dat de vorige ruimte de bibliotheek was. Deze ruimte was enorm, misschien dan niet zo groot als de grote zaal, maar toch. Overal stonden grote boekenkasten met tafels en stoelen en veel leerlingen waren aan het lezen, schrijven, of zoeken. Veel boeken vlogen van de ene kast naar de andere, gewoon omdat ze dachten dat ze daar beter thuis hoorden, en een klein meisje probeerde wanhopig een boek uit de lucht te vissen. Voor zo’n ruimte vond Diana het verbazingwekkend stil, maar ze zag al snel waarom: Een streng uitziende heks met een knotje (ze deed Diana verbazingwekkend veel aan professor Anderling denken) keek vanaf haar stoel aan haar bureau de ruimte rond. Rose liep naar de achterste linkerkast en legde een zwaar paars boek terug in de kast, waarna die direct omhoog vloog naar de bovenste plank, waar hij tussen twee andere dikke boeken ging staan.
Een jongen met opvallend rood haar keek even op, en keek daarna weer verveeld. Diana kon net lezen wat er op zijn stuk perkament stond: De eigenschappen van bezoars en waar ze te vinden. Diana grijnsde bij de gedachte dat ze daarover al een heleboel kon schrijven. De jongen had blijkbaar gemerkt dat ze naar zijn perkament keek, want hij keek enigszins geïrriteerd op.
“Is er iets?” vroeg hij.
“Nee-nee,” stamelde Diana snel. “Sorry, ik was alleen- Ik ga al,” zonder om te kijken liep ze naar Megan, Kate, en Alice, net toen Rose ook aan kwam lopen.
“Ik ben klaar,” zei ze toen ze de anderen had bereikt. “Zullen we gaan eten? Ik heb honger!”
“Ja, ik ook!” zei Kate luid. Het vijftal liep precies de zelfde weg terug (en deze keer verdwaalden ze maar één keer!), tot ze weer bij de leerlingenkamer uitkwamen. Dit keer gingen ze wel via het trappenhuis naar de grote zaal. Kate en Alice duwden samen de deur open en toen stonden ze in de grote zaal.