Hij sloot zijn ogen en voelde de pijn door zijn aderen stromen. Het verraad drukte als een enorme molensteen op zijn borst. Hij keek op en zag door de rode waas van pijn haar gezicht. Ze lachte en haar blauwe ogen leken licht te geven. ‘Dit is dan het einde, beste vriend,’ grinnikte ze. Hij hief zijn hoofd op en glimlachte naar haar. ‘Ja, zo is het. Mooie bloem,’ antwoordde hij. Hij zag de blik in haar ogen veranderen en ze siste. ‘Jij bent haar niet. Ze zou zoiets nooit doen. Ik had ook niet verwacht, dat jij zoiets zou doen. Maar ja, halfdemonen zijn nou eenmaal geen mensen,’ zei hij met een glimlach. Ze schoot overeind en hij zag, hoe er tussen de gouden lokken kleine rode lokjes verschenen.
Met zijn laatste krachten keek hij grijnzend naar haar woedende gezicht. ‘Welterusten,’ zei hij. Hij sloot zijn ogen en zakte weg in een kalmerende duisternis.
