020 – Head over heels.

See the days I can hear you voice,
I'm left without a choice.

Sophia Adriana Brooks.
Ik help mijn vader met het uitklapbed neer te zetten op mijn kamer. Mijn kamer was de enige plek waar nog een extra bed kon staan, en aangezien we mijn vader niet tot aan het nieuwe jaar op de bank wouden hebben slapen, bleef hij gezellig bij mij. Het uitklapbed komt echt precies met het einde tegen mijn vleugel aan en ik zie mijn vader even lachen. ‘misschien moet je die maar uit het raam kikken.’ Ik schud lachend mijn hoofd en pak een kussensloop en een dekbedovertrek en maak het bed op. ‘Ik ben blij dat je tijd voor ons hebt genomen pap.’ Zeg ik terwijl hij uit het raam kijkt. ‘ik ook, ik moest wel. Ik heb jullie nu welgeteld twee jaar niet meer vast kunnen houden, en het doet me pijn.’ Hij keek me niet aan toen hij het zei dus hij vond het echt afschuwelijk. Met een flauwe lach kijkt hij naar me om. ‘vertel me, hoe is het met je?’ ik haal mijn schouders op. ‘redelijk.’ Zeg ik en gooi de dekens omhoog om ze netjes op het bed te laten komen. ‘mama vertelde het me aan de telefoon. Maar je bent speciaal lieverd, jij hebt zo iemand weer die echt teveel om je geeft.’ Ik haal mijn schouders op en klop op het bed dat het klaar is. ‘dank je.’ Hij drukt een kus op mijn slaap. ‘ik ga even bij je moeder kijken, misschien heeft ze een keukenhulp nodig.’ Ik knik en kijk hem nog even na. Hij bleef een geweldige vader. Ook al woonde hij aan de andere kant van de wereld. Hij was geweldig.

Ik staar uit het raam terwijl ik met een warme kop choco tussen mijn handen in de vensterbank op mijn kamer zit. Na een lange tijd had ik mijn rust om zelf te denken wel nodig. Ik zie hoe de sterren langzaam aan de hemel beginnen te komen en de bewolking langzaam weg trekt. Hier en daar blijven nog een paar dikke wolken hangen maar hier en daar kon je de sterrenhemel zien. Bij het avondeten hadden we paps verhalen aangehoord hoe geweldig het was in L.A en dat we zeker moesten komen nu hij het minder druk had. Hij wou ons meteen meenemen als hij weer terug ging, maar vergat Nia der school. Ik kon opzicht mee.. als ik wat kon regelen voor school. Een bepaald project, misschien als ik een interview kon regelen zou dat perfect uit komen. maar met mijn vader zou dat niet zo moeilijk zijn. Hij zou na de vakantie dan ook bellen met mijn school, en Nia der school ervan overtuigen dat het een goede ervaring zou zijn. En ik wist nu al dat hij er alles aan zou doen om het te laten werken. Ik hoor mijn telefoon afgaan en neem hem op. ‘Sophia.’ Zeg ik met een vrolijke stem. ‘Hey Sophia, hoe is het met je.’ Het was de herkenbare stem van Zayn. ‘Geweldig. En met jou?’ ‘Echt? Ja ook goed, hoe zo gaat het geweldig met je?’ ik lach even, ‘omdat de belangrijkste persoon in mijn leven eindelijk terug is…’ zeg ik overdreven cliché. ‘En wie mag dat dan wel niet zijn?’ zijn stem klonk ineens onzeker en minder opgewekt. ‘mijn vader.’ Ging ik iets enthousiast verder. ‘Uit L.A? Wow vet.’ Lacht hij ineens. Naar mijn uhuh, blijft het ineens even stil. Iets wat we nog nooit eerder hadden gehad. Ik hoor alleen zijn ademhaling het klonk relaxed. ‘ben je weer thuis?’ vraag ik dan wanneer ik onzeker word van de stilte. ‘Ja maar morgen gaan we al weer verder. Maar ik moet ophangen, veel plezier met je vader.’ Zijn stem klinkt liefelijk. ‘Ja, doe de groetjes maar of wat dan ook aan Niall en zo.’ Zeg ik lachend. ‘zal ik doen.’ In de afwachtende stilte wie het eerst gaat ophangen kijk ik naar de sneeuwvlokken die vlak voor mijn raam naar beneden gaan. ‘Slaap lekker.’ Zeg ik zachtjes. ‘Jij ook.’ Ik druk op het rode hoorntje en laat mijn hoofd tegen het raamkozijn aan zakken. Het rare was, ik moest altijd moeite doen om contact te hebben met een jongen. Maar Zayn doet zoveel moeite om me steeds te bellen. Elke avond belt ie, om te vragen hoe het ‘’nu’’ gaat. En bovenal, vond ik het fijn wanneer ik zijn stem hoorde zeggen: ‘’hé hoe is het.’’

Hoop dat jullie het nog leuk vinden
Sorry dat ik gisteren niet geschreven heb ):
Laat een reactie/kudo achter, pleaaaase?