Deel 11

Maar weinig mensen letten op haar toen ze haar schoolgewaad aanhad, merkte Diana al snel. Toen ze eenmaal buiten de leerlingenkamer stond aarzelde even. Wat als ze de weg niet meer wist? Zucht. Die risico’s hoorden erbij. Ze wist ongeveer hoe ze vanuit de trappenhal hier moest komen, en anders ging ze maar net zolang rondlopen tot ze iets bekends tegen kwam. Als ze echt verdwaalde, kon ze altijd nog iemand de weg vragen.
Diana ging de andere kant op, totdat ze bij een deur kwam, en aan de andere kant van de deur stond ze op een grote brug bij het meer.
Het kasteel was prachtig. Diana liep gang in, gang uit, trap op, trap af, en kwam telkens weer nieuwe binnenplaatsen tegen met enorme fonteinen en leerlingen, die van hun tussenuur genoten. In elke gang of ruimte stonden wel twee grote, mooie, bijzondere beelden. Na een lange tijd, toen het steeds voller werd in de gangen, merkte ze dat ze weer bij de grote hal was gekomen, maar deze keer ging ze naar buiten.
Het terrein van Hogwarts was net zo mooi, waarschijnlijk nog mooier als het echt mooi weer was. Diana nam een lange wandeling om het meer heen, bleef aan de andere kant even zitten, staarde naar het zachtjes golvende water, en liep weer verder. Toen ze weer bij het kasteel aankwam, was ze al aardig moe, en besloot ze om maar zo snel mogelijk naar de leerlingenkamer te gaan. In het trappenhuis liep ze willekeurig een aantal trappen op omhoog, totdat ze bij een bekende deur kwam.
Zodra Diana op de juiste verdieping was, was het best makkelijk om de leerlingenkamer terug te vinden. Ze beantwoorde de vraag, en ging de leerlingenkamer in, die nu behoorlijk vol was, nu de lessen waren afgelopen. Aangezien ze weinig te doen had in de kamer zelf, ging ze maar naar de slaapzaal, maar toen ze de deur opendeed zag ze dat ze niet de enige was.
Vijf meisjes zaten op hun bed chocokikkers te eten.
“Ik hoop dat professor Prudent niet met een meetlat gaat meten, mijn opstel is echt net te kort, en ik heb er zo mijn best op gedaan!”
“Doet hij vast niet, bovendien, jij hebt nog een goed opstel, dat van Rose dan, zij heeft een groot handschrift en heeft echt net genoeg, en dan heeft ze ook nog eens alleen maar onzin geschreven!”
“Hé! Geschiedenis van de Toverkunst is gewoon niet mijn sterkste vak, trouwens, zo erg was het ook weer niet, het begin was alleen een beetje-” Ze hadden Diana gezien.
“Hay,” zei Diana een beetje ongemakkelijk.
“Hé,” zei een van de meisjes. “Jij bent zeker Diana Janssen?”
“Dat klopt,”
“Ik ben Rose,” zei het meisje met het lange blonde haar. Een meisje met kort bruin haar legde een chocokikker neer en glimlachte.
“Ik ben Megan.”
“Kate,” zei de ander met het rode haar.
“Alice,” zei het andere meisje.
“We dachten al dat er iemand bij zou komen toen we een extra bed zagen en dat er plotseling ‘Diana’ op het bordje stond,” zei Megan.
“Waarom kom je eigenlijk nu pas?” vroeg Alice. Diana vertelde het hele verhaal, over hoe zij en Lotte het kasteel hadden gevonden, en hoe Snabbelaar vertelde dat ze een heks was, over de geschokte reacties van haar vrienden, en hoe ze met Animatis naar Diagon Ally was gegaan. De anderen luisterden aandachtig, daarna vertelden zij zelf vanalles aan Diana, over zichzelf, en over de lessen die ze tot nu toe hadden gehad. Net als Diana was Megan een kind van dreuzelouders, en zij vond de magische wereld net zo interessant als zij. Kate en Rose, die allebei halfbloed waren, wisten al van de magische wereld, maar Alice kwam uit een tovenaarsgezin, en had twee oudere broers die al op Hogwarts zaten. Ze wist echt alles over de tovenaarswereld, en vertelde een heleboel over Hogwarts en de magische wereld. Sommige dingen daarvan wist Diana al uit de boeken, maar andere kwamen echt als nieuws. Zo bleek ook dat, ook al kwam dat niet in de Harry Potter-serie voor, er elk jaar een kerstbal. Dat was wel leuk, dacht Diana. Op de middelbare school was ze ook naar het kerstgala gegaan en dat had ze wel leuk gevonden. En zoals het er nu uitzag, hoefde ze niet alleen te gaan. Megan, Kate, Alice, en Rose waren echt heel aardig en bereid om Diana te helpen.
“Ik moet nog mijn boek inleveren,” zuchtte Rose. Ze keek op haar horloge.
“Laten we ook zo gaan eten,” suggereerde Alice. De anderen stemden daar mee in, ook Diana begon honger te krijgen. En dus stonden ze op en liepen ze de leerlingenkamer uit. Maar tot Diana’s verbazing gingen de anderen niet naar het trappenhuis, maar de andere kant op.
“De grote zaal is toch die kant op?” vroeg Diana onzeker. De gangen zouden toch zeker niet verplaatsen?
“We gaan nog naar de bibliotheek,” riep Megan. “Je hoeft niet mee, hoor, je mag wel vast gaan, dan komen wij er zo aan.”
“Nee,” riep Diana snel, ze had geen zin om in haar eentje naar de grote zaal te gaan. Ze liep weer achter de anderen aan, en had net Alice ingehaald toen er om de hoek een stel jongens aankwam.