Chapter 6

We mochten eindelijk maandag naar school. Ik heb de hele nacht wakker gelegen en lag te piekeren of ze me ook zouden pesten op die school. ’s Ochtends toen ik uit de douche stapte droogde ik me af en deed mijn pikzwart haar goed en liep naar beneden toe om te ontbijten. Ik at mijn ontbijt op toen Spencer met slecht nieuws uit de garage kwam. Zijn auto deed het niet meer.
‘Dat was wel tijd.’ Had mama gezegd en ze glimlachte. Dus we moesten op de fiets. Spencer fietste veel sneller en ik had gezegd dat hij al door mocht fietsen. Het was koud en de sneeuw op de weg was ondertussen bevroren dus het was spek glad. Het was gelukkig niet lang fietsen en ik hoefde niet veel bochten te maken. Er kwam ineens een jongen naast me fietsen, een knappe jonge met blond haar die me aankeek. Ik glimlachte naar hem. Mijn fiets banden gleden weg en ik viel van mijn fiets af maar ik werd door 2 sterke, harde armen opgevangen. De blonde jongen had me opgevangen.
‘Dank je wel.’ Hij zette me weer veilig op mijn voeten neer en ik draaide me om zodat ik hem aan keek. Zag ik dat nou goed? Had hij gouden ogen.
‘Graag gedaan.’ Zei hij en hij deed zijn handen in zijn zakken.
‘Hoi, ik ben Abigail Grimes.’ Ik stak mijn hand uit. Hij keek me even aan en pakte hem toch vast. Hij had een ijskoude hand, maar dat zal wel door de kou komen.
‘Ik ben Jasper Hale en ik ben bekend op school.’
‘Zou je me misschien willen helpen om de weg te vinden in en rond om de school?’ Vroeg ik hem. Hij keek me even aan maar zei toen toch: ‘Tuurlijk.’ Hij rapte zijn fiets op.
‘Kom je?’ Vroeg hij. Ik pakte zelf mijn fiets en volgde hem naar school.