Chapter two. Irritation, magic, and lots of red hair. 2.10

Met een kreun werd ik wakker, terwijl een stekende pijn zich door mijn hoofd baande. Mijn keel was kurkdroog en ik snakte op het moment naar een glas water. Ik probeerde me te bedenken hoe mijn avond gisteren was geëindigd, maar ik kon me er bar weinig van herinneren. Wat was er die dag ook alweer gebeurd? Ik was uit een beukwilg gevallen, uit een winkel gestuurd en bekogeld met sneeuw. Voor de rest kon ik me alleen maar boterbiertjes herinneren, heel veel boterbiertjes, en een vreselijk vervelende tweeling. Zuchtend stond ik op, terwijl mijn hoofd hevig protesteerde. Op de klok zag ik dat het al middag was, dus ontbijten kon ik eigenlijk wel vergeten. Ik friste me even op en kleedde me om, in een joggingbroek en een sweater; ik was veel te lui om me normaal aan te kleden. Mijn haar bond ik vast in een hoge staart, waarna ik de trap afliep en op weg ging naar de grote zaal.
‘Eve, eindelijk! Ik dacht dat je dood was!’ schreeuwde Ron me toe, wanneer ik eindelijk in de grote zaal aangekomen was.
Hij zwaaide vrolijk mijn kant op, terwijl ik direct naar mijn hoofd greep. Man, dat deed pijn. Een kater was zó niet leuk. Ik glimlachte even zwak en ging aan de tafel zitten. Ron grinnikte even om mijn pijnlijke blik en keek me lachend aan.
‘Kater?’ grijnsde hij.
Ik knikte even, waarna hij verderging, ‘Ja, dat dacht ik al. Je ziet er niet uit!’
Hij kreeg meteen een por en een waarschuwende blik van Hermione. Ron leek zich te beseffen dat het er niet zo uit kwam als hij hoopte en begon, aan zijn blik te zien, hard na te denken over wat hij moest gaan zeggen. Harry bekeek dit alles met een grijns, hij leek wel geamuseerd door dit vage gesprek.
‘Eh, zo bedoelde ik niet. Je ziet gewoon dat je brak bent, no offence,’ zei Ron verontschuldigend.
Een groepje Slytherins, met Malfoy aan kop natuurlijk, liep onze tafel voorbij en begon het Hogwarts lied te zingen, terwijl ze liepen alsof ze dronken waren. Met een grijnzende blik keken ze me aan en ik wist meteen dat dit een verwijzing was naar gisteravond. Had iedereen me nou gehoord? Ik liet mijn hoofd beschaamd hangen en hoopte dat iemand het onderwerp zou gaan veranderen. Natuurlijk had ik dit geluk weer eens niet.
‘Wat is er, James? Je stem kwijt na je intensieve gezang gisteravond? sneerde Malfoy.
Ik keek hem met een dodende blik aan. Dit liet ik hem niet zomaar over me zeggen. Ik was misschien ‘een ander persoon’ geworden, maar hulpeloos was ik niet. Ik liet een witblonde fret niet zomaar over me heenlopen. Ik haalde subtiel mijn staf uit mijn sweater tevoorschijn en richtte hem op Malfoy. Hij leek niets door te hebben en wilde zich net omdraaien, denkend dat hij de strijd gewonnen had.
‘Hey, fret!’ riep ik hem toe, wanneer hij zich omdraaide en me woedend aankeek.
‘Hoe durf je me zo te noemen, jij vieze-’
Zijn zin werd abrupt onderbroken door een waterstraal die in zijn gezicht kwam. Ik hield mijn staf grijnzend omhoog, nog steeds op hem gericht, en grijnsde. Er kwam zoveel water uit, dat Malfoy spontaan begon te proesten. Ik grijnsde even en besloot dat ik het nu wel erg genoeg gemaakt had. Ik stopte mijn toverstaf terug in mijn zak en keek Malfoy uitdagend aan. Zijn gezicht stond woedend, terwijl zijn haar aan zijn gezicht plakte, waardoor hij op een verdronken kat leek.
‘Wat is er, Malfoy? Is je make-up uitgelopen?’ vroeg ik hem liefjes.
‘Wacht maar, James. Het laatste woord is hierover nog niet gesproken,’ zei hij onheilspelend.
Ik keek hem aan met een zogenaamd bange blik en begon te grinniken. Hij stampte letterlijk de zaal uit, waarna er een gelach uitbrak door de hele zaal.
‘Ik zeg het nogmaals, Eve; jij bent mijn held,’ grijnsde Ron.
‘Dat was echt geweldig,’ vervolgde Hermione.
‘Wauw, ik ken niemand die zo opstaat tegen Malfoy. Je bent nu zeker in mijn achting gestegen,’ knipoogde Harry.
Flirtte hij nou met me? Nee, dat deed hij niet. Toch? Ik besloot me er verder geen zorgen over te maken en glimlachte even naar het trio, als bedankje voor de complimenten.
‘Hey Eve,’ begon Hermione, ‘Hoe ver ben jij met je verslag voor Toverdranken?’
‘Welk verslag?’ mompelde ik.
‘Het verslag over Veritaserum, wat morgen af moet?’
Ik keek haar even geschokt aan, ‘Ik ben nog niet begonnen.’
‘Het moet morgen af, en daarbij; jij moet ook nog eens vijf kantjes meer, aangezien jij twee jaar hoger zit dan wij. Dat wordt een nachtje doorhalen,’ zei ze betweterig.
Ik zuchtte even en keek om me heen. Harry en Ron leek het ook niet erg te interesseren, ze zaten rustig een potje toverschaak te spelen. Ik betwijfelde of ze wel begonnen waren. Harry was misschien al begonnen, maar bij Ron zag ik daar geen kans in.
‘Ron? Hoever ben jij?’ vroeg ik hem.
‘Even ver als jij,’ grijnsde hij.
Ik grinnikte even en stond op. Ik pakte hem bij zijn oor vast, waarna hij begon te zeuren als één of ander oud wijf, en trok hem mee, de grote zaal uit. Hermione en Harry keken ons grijnzend na, terwijl Ron maar bleef zaniken.
‘Waar gaan we heen?’ zeurde hij.
‘De bibliotheek natuurlijk!’
‘Ga je me vermoorden?’ vroeg hij geschokt.
‘Nee, dan word ik eenzaam in de bibliotheek.’

Mevrouw Pince zat zoals altijd chagrijnig voor zich uit te kijken; ze merkte ons niet eens op toen we binnen kwamen lopen. Zuchtend liep ik naar een tafel toe, met Ron achter me aan, en ging zitten.
‘Oké, verzamel allerlei boeken over toverdranken, zoveel je er kan vinden,’ vertelde ik hem.
Hij knikte even, terwijl we beiden een andere kant opliepen. Ik liep tussen de rekken door en zocht allerlei boeken uit, die misschien wel nut konden hebben. Wanneer ik terugliep naar de tafel waar Ron en ik zaten, zag ik Ron al zitten. Of beter gezegd; liggen. Hij lag te slapen met zijn hoofd op een boek; hij had werkelijk waar maar één boek gevonden. Ik kwam eens dichterbij en keek welk boek het was. Het was één of ander vaag boek over eenhoorns, hij had zijn best dus niet eens gedaan. Ik gooide één van mijn boeken zijn kant op en grinnikte wanneer ik hem recht op zijn hoofd raakte.
‘Wat? Ik heb wel ondergoed aan!’ schreeuwde hij.
‘Dat is fijn om te weten,’ grinnikte ik.
Hij keek even verschrikt op, wanneer ik in een lachbui belandde. Met een chagrijnige blik, en nog steeds wat slaperige oogjes, keek hij me aan. Hij gooide zijn boek op me af, die ik behendig opving, ik had deze aanval al voorzien.
‘Serieus, Ron? Eenhoorns? Wat ben je, een prinsesje?’ plaagde ik hem.
‘Soms, in mijn vrije tijd,’ zei hij vreselijk serieus.
Ik keek hem verschrikt aan, terwijl hij me uitlachte. Ik sloeg me even mentaal voor mijn hoofd, waarom trapte ik daarin?
‘Allemaal leuk en wel, maar zo komen we niet verder met ons verslag,’ zuchtte ik.
‘Betekent dit dat ik ook echt wat moet gaat doen?’
‘Ik vrees van wel, mijn vriend!’ zei ik dramatisch.
Hij zuchtte even en stond op om wat boeken te pakken waar we wél iets aan hadden. Ik grimaste even. Dit zou niet goed gaan komen zo..