Chapter 5

Terwijl we aan het jagen waren was het gaan sneeuwen en er viel veel dit jaar. We kwamen maandag vroeg in de ochtend terug. Ik ging gelijk naar Alice toe en veegde de sneeuw van haar graf af. De narcis die ik daar vrijdag had neer gelegd was helemaal bevroren en brak helemaal in stukjes. Ik ging in de sneeuw naast haar liggen en bleef daar liggen tot Edward me kwam halen om naar school te gaan. Ik volgde hem en pakte mijn tas toen we thuis kwamen. Edward en Bella gingen zoals gewoonlijk in Edward zijn Volvo en Rosalie en Emmett gingen in de rode audi van Rosalie. Ik had geen zin om met iemand mee te rijden dus pakte ik de fiets zodat ik lekker alleen was. Het was glad op de weg en je kon zien waar sommige kinderen waren gevallen met de fiets. Met deze sneeuw zouden mensen niet moeten fietsen, vampieren zijn een heel ander verhaal. Ik fietste op een normaal tempo, maar dan iets sneller en haalde verschillende mensen in en sommige auto´s die niet hard durfde te rijden. Ik wou mijn oordopjes in doen van mijn Ipod toen ik iemand zag fietsen.
Mijn gedachten gingen als eerste naar Alice, maar toen dacht ik dat ze er niet meer was. Ik kwam steeds dichter bij fietsen en het meisje had ook kort pikzwart haar en was ongeveer even groot. Ik deed mijn Ipod in mijn zak en fietste toen naast haar. Het meisje kende ik niet, ze was zeker nieuw. Ik keek naar haar en op dat moment keek ze me ook recht aan. Ze had bruine ogen met een klein groen grijs tintje erin. Ze keek me even raar aan maar toen glimlachte ze naar me. Terwijl ze naar me keek glee ze uit door de sneeuw. Ik ving haar snel op en sprong tijdens die handeling van mijn fiets af. Haar fiets gleed helemaal weg maar zij lag veilig in mijn armen.
‘Dank je wel.’ Zei ze. Ik zette haar weer recht op haar voeten. Ze draaide zich om zodat ze recht tegen over me stond. Ik deed mijn handen in mijn jas zakken.
‘Graag gedaan.’ Zei ik.
‘Hoi, ik ben Abigail Grimes.’ Zei ze en stak haar hand uit. Ik keek haar even twijfelend aan en dacht nog steeds aan Alice. Ik pakte hem blind vast.
‘Ik ben Jasper Hale en ben bekend in de school.’ Zei ik. Haar hand was ook koud dus misschien voelde ze niet dat ik ijskoud was.
‘Zou je me misschien willen helpen om de weg te vinden in en rond om de school?’ Vroeg ze ineens.
‘Tuurlijk.’ Ik pakte mijn fiets op.
‘Kom je?’ Vroeg ik.