Chapter 4 || Under the stars

Degene die uit de auto stapt is jong. Nog geen twintig en heeft dezelfde bruine ogen als Aiden. De jongen kijkt me bezorgd aan en helpt me omhoog. Ik voel mijn wangen rood worden. Deze hele situatie is vreselijk. Ik zit onder de modder en prut, mijn haar ziet er niet uit en ik wordt geholpen door een ontzettend knappe gozer. Kan het nog erger? ‘Gaat het wel?’ Vraagt de jongen. Zelfs zijn stem is geweldig. Ik vertrek van de pijn maar geef hem een knikje dat het goed gaat. Hij ondersteunt me naar zijn auto en helpt me met instappen. Hij zelf gaat aan de bestuurderskant zitten. ‘Wat is er gebeurd?’ Vraagt hij. Het is even stil terwijl ik me probeert te ontspannen. ‘Ik viel van mijn paard.’ Geef ik als kort antwoord. Hij knikt en werpt een blik richting The Royal Valley. ‘En het paard?’ Ik glimlach en kijk hem aan. ‘Die is terug naar de veilige stallen, slim beest.’ De jongen lacht en rijd de auto in zijn achteruit. ‘Lucky you dat ik hier rond reed. Ik hoorde je geschreeuw en nam een kijkje.’ Ik kijk weer naar de andere kant en voel mijn wangen nog roder worden. ‘Ehm, ja.. dankje.’ ‘Graag gedaan.’
Hij zet de auto stil op het erf en helpt met weer met uitstappen. Een verdwaaste Acocalys komt op me afgelopen en snuffelt aan mijn mouw. ‘Hé, jongen. Gelukkig ben jij in orde.’ Acocalys briest en duwt zijn neus tegen mijn schouder. Lachend pak ik de teugels en neem het paard mee naar de stallen, gevolgd door de onbekende jongen.
‘Ik weet niet hoe ik je kan bedanken.’ Ik leg het zadel terug en spoel het bit af van het hoofdstel. De jongen haalt zijn schouders op en leunt tegen de muur aan. ‘Je hoeft me niet te bedanken, ik deed het graag. Ik heb liever dat jij veilig bent.’ Blozend hang ik het hoofdstel op. ‘Alsnog wil ikje bedanken dus.. heb je zin in een paar magnetron pannenkoeken?’ De jongen knikt. ‘Heerlijk, ik ben trouwens Damen.’ Ik neem zijn hand aan. ‘Ik ben Rose Hihtaker, welkom op The Royal Valley.’
Ik smeer de stroop uit en rol de pannekoek op om die vervolgens in mijn mond te stoppen. Ik weet nog steeds niet hoe ik de ballen heb gekregen, maar het is gelukt. Ik zit hier met mijn redder - Damen om precies te zijn - pannenkoeken te eten. Staat dit gelijk aan een afspraakje? Ik zal Stephanie moeten raadpleging. Vannuit mijn ooghoeken bekijk ik Damen nog eens goed. Hij is ouder dan mij, maar nog geen twintig schat ik. Hij heeft al een rijbewijs en blijkbaar genoeg geld om een dure jeep te kunnen betalen. ‘Wat is er Rose?’ Damen kijkt me recht aan en legt zijn lege bord op de salontafel. ‘Ik zie het wel hoor,dat je naar me kijkt.’ Zegt hij met een glimlach. Ik ontwijk zijn vraag en stapel de borden op. ‘Zo, waren de pannenkoeken lekker? Er is nog meer namelijk.’ Ik pak het stapeltje op en loop alvast richting de keuken. Ik hoor zijn voetstappen en voel twee armen op mijn schouders. ‘Hoe is het met je been, Rose?’ Ik knik en spoel de borden af. ‘Mooi zo.’ Damen pakt zijn jas van de haak en doet die aan. ‘Sorry Rose, ik wil wel wat langer blijven, maar ik moet weer gaan. Heel erg bedankt en doe voorzichtig.’ Zegt hij. Ik laat de borden voor wat het is en draai me om. ‘Wacht, ehh... kan je weer een keer langs komen?’ Ik begin alweer te blozen en vervloek mezelf daarvoor. ‘Maar natuurlijk, wat is je nummer?’ Yes! Hij vraagt mijn nummer! Ik zeg het voor terwijl Damen het nummer in zijn mobiel opslaat. ‘Ik zie je dan wel weer, Rose. En zoals ik al zei; doe voorzichtig.’ En met die woorden verdwijnt hij in de nacht. Als ik zijn auto weg hoor rijden en de stilte weer terug komt op het erf, besef ik pas wat ik gedaan heb.