Chapter twenty-six

Hoe kon ze.. Ik snap haar niet, ze wil me bij haar groepje hebben en dan, dan doet ze dit. Als ze echt wat om me gaf, dan zat ik hier niet. Net of ik hier ooit nog levend uitkom en bij die gedachten krijg ik het een beetje benauwd. Maar dat verdwijnt al snel in het ijskoude water. Ik kan alleen nog ademen en ik weet een beetje waarom ze dit doet. Zo kan ik stilletjes sterven. Mijn benen voel ik al een tijd niet meer en mijn armen gaan er zo aan geloven. Ik ben al zo onderkoeld dat het niet meer menselijk is. Opeens hoor ik weer een slee. Ik denk dat zij terug gekomen is en dan zit ik nog liever hier, ik moet niks meer van haar weten. Ze doet mijn hele familie pijn, mijn oma, de personen hier. Maar ik kan niet meer, nu heeft ze uiteindelijk wat ze wil. Ik probeerde het heel lang vol te houden maar mijn lichaam denkt anders. Ik kan echt niet meer en na nog een paar tellen wordt alles zwart.

‘Wie bent u?’ vraag ik zachtjes wanneer ik zachtjes terug ontwaak. Mijn keel brand en mijn stem is bijna onhoorbaar. Ik heb een super warm deken op me liggen en mijn benen en armen hebben terug gevoel. Lachend kijkt hij mijn kant uit. Ik laat ook een klein lachje mijn bleke gezicht een beetje opklaren. ‘Slaap maar.. we hebben nog een reisje voor de boeg.’ Ik kijk hem vriendelijk aan en draai me om. Slapen kan ik niet meer, maar een beetje rusten doet goed. ‘Rennen!’ ‘Kom op rennen! Hoor ik dan iemand schreeuwen. Wanneer ik me probeer recht te zetten, draait mijn hoofd, en met een klap laat ik me meteen terug naar achter vallen. ‘Ik neem haar wel op. Rennen jullie alvast!’ hoor ik dan. Peter. Dat is Peter en zijn prachtige gezicht komt al terug in mijn gedachten. ‘Peter.. peter.’ Probeer ik, maar mijn stem is schor en het doet nog steeds vreselijk pijn. ‘Ze denken dat ik iemand anders ben.’ Ik knik zachtjes, maar spreken doe ik niet meer en hij snapt denk ik ook wel waarom. ‘Rust maar uit. We zijn er zo.’ Ik reageer niet meer, nu ben ik wel moe en dat houdt heel mijn lichaam in bedwang. Heel stilletjes voel ik hoe mijn ogen dicht vallen.