Chapter 3

Esmé nam me mee naar huis. de afgelopen 3 weken heb ik me zo veel mogelijk afgezonderd, want als ik me verdrietig, boos of ellendig voelde woelde de mensen in die zelfde ruimte dat ook. Carlisle heeft me zoveel mogelijk geholpen om dat te voorkomen. Het hielp, maar ik mis haar met elk deel van mijn lijf, geest en ziel die we volgens Edward niet meer hebben. Dat zou best kunnen, maar daar denk ik liever niet over na.
‘Waarom moest ik mee komen?’ Vroeg ik nieuwsgierig. Nu dat ik Alice niet meer had kon alles zo onverwachts gebeuren.
‘Je moet nog jagen voor maandag.’ Zei Esmé. Ik knikte.
‘Edward en Emmett gaan met je mee.’
‘Oké.’ Ik pakte de rugzak die op mijn rug moest terwijl we zogenaamd gaan kamperen.
‘Ben je er klaar voor, Jazz?’ Vroeg Emmett en grinnikte.
‘Tuurlijk.’ Na dat woord vertrokken we en jaagde het hele weekend ergens in Brazilië.