Drieëndertig ¤ 2003

'Kom met ons mee Catharina, je tante zal het wel begrijpen.' Alice bleef hopen dat ik mee ging, dat kon iknin haar ogen zien. Ik schudde mijn hoofd. 'Ze zal me verafschuwen Alice, ze zal niet begrijpen waarom ik mer vampiers ben omgegaan. Toen ze me zag met Carlisle vond ze het niet erg, ze wist dat hij niets zal doen, maar jullie zijn jonger dus zal ze bang zijn dat jullie mijn aanvallen.' Edward wist dat ik merendeels loog, maar dat ging ik niet bekennen.Ik zuchtte en keek naar mijn handen. 'Ik wil dat jullie weg gaan.' Edward leek gekwetst. Weer deed ik hem pijn, iets wat ik echt niet wou. 'Catharina.' Begon Edward. Ik keek omhoog. Alice ogen waren wazig en in een tel keek ze boos naar Edward en daarna glimlachend naar mij. 'Ik ga even rondkijken.' Het klonk vrolijk, en zag er ook zo uit toen ze weghuppelde, maar de lichtelijk boze ondertoon was mij niet ondergaan, en Edward zeker niet. Aan Edwards houding wist ik al wat Alice had gezien, ruzie. 'Een paar weken geleden wou je ons niet meer verlaten, en nu stuur jenons weg, wat is er aan de hand Catharina?!' Begon hij. Ik zuchtte opnieuw en liet alles over me heen komen. Tegenspraak had toch geen nut. Ik moest hem zijn woede op me laten uiten. Zijn pijn. Hij had alle redenen om boos op me te zijn, na alles wat ik hem heb gedaan. Ik brak in, in zijn huis, ik heb hem daarna een week lastig gevallen door mijn aanwezigheid, toen ging ik mee met hem naar zijn familie, waar ik ook iedereen lastig viel. Ik snap zijn woede. En het ergste was nog wel dat ik hem verliefd op mij had laten worden. Wat ik niet merkte was dat Edward was stil gevallen, door mijn gedachten. Hij keek me vol ongeloof en verdriet aan. Hij stond vastgenageld aan de grond. 'Waarom denk je dat?' Het was een zachte fluistering, maar ik verstond hem perfect. Ik stond op en liep langs hem heen, naar het kleine kastje in de hoek van de kamer. Ik trok er een oud fotoboek uit en haalde de eerste foto eruit en drukte het boek in Edward's handen waarna ik naar mijn raam liep en in het vensterbank ging zitten. In mijn ooghoeken zag ik dat hij het boek opende. 'Ik viel Maes vaak lastig, als ik bloedde.' mompelde ik zacht. 'Maar toen hij dood ging verliet de lieve en zachte Catharina mijn lichaam en kwam de harde en stoere Cath binnen, het meisje zonder familie of vrienden. Maar toen kwam jij, en die week dat ik bij je was viel ik je nog vaak lastig. Ik herken die blik Edward. Ik ben eigenwijs Edward, niet dom.'