Opdr. 3 [Jonsu]

Zijn hand trilde, terwijl hij zijn koffiekopje weer terug op de tafel zette. Het magere schemerlicht knipperde zo nu en dan en het leek erop alsof de lamp het iedere moment kon begeven en ervoor zou zorgen dat ze in het duister zouden zitten. Hij zuchtte een keer en keek toe hoe zijn vrouw haar petticoat recht streek. Buiten vielen de bommen met de minuut en het bommenalarm bleef non-stop loeien. Blondie was uit angst en hopend op bescherming onder zijn stoel gekropen. De Duitse herder, een van zijn trouwste vrienden. Iemand die nooit weigerde en twijfelde bij zijn besluiten. Iemand die hem vertrouwden en hem begreep in zijn handelingen en zijn doelen. Zijn hand had veel gemeen met zijn vrouw, Eva Bruin. Eva was al voor langere tijd zijn minnares en hij hield normaal nooit van vastigheid. Hij toonde ook nooit zijn zachte kanten, want dat zou mensen kunnen doen twijfelen aan zijn geloofwaardigheid in het regeren van verdorven land dat hij langzaam wilde laten opbloeien tot een Utopia. Ze waren twee dagen geleden in het geheim getrouwd. Als hij zou moeten gaan, zou hij met haar samen gaan en er was niemand die hen daarin tegen hield.

Er viel een bom boven op de schuilbunker die ervoor zorgden dat de koffiekopjes op de tafel trilden en het schemerlicht even verzwakte. Even zat net zo stil als Adolf zelf. Eva was zo’n ontzettend sterke vrouw en daar had Adolf altijd al bewondering voor gehad. Ze zat stokstil en deed alsof ze geen greintje angst had. Hij vond het prachtig om te zien dat vrouwen evenals mannen moedig en sterk konden zijn voor hun land en geloof. Blondie jankte zachtjes terwijl ze verder onder de stoel weg probeerde te kruipen. Hij streek haar kalmerend over haar kop en produceerde een sussend geluid. Eva keek hem bedenkelijk aan. Hij zag wel aan haar dat ze Blondi niet mocht, iets wat hij niet helemaal begreep maar toch voor lief nam omdat hij ook van Eva zielsveel hield. Nadat Blondi weer wat gekalmeerd was kwam hij overeind, om zijn handen te wassen.
Nadat hij zijn handen gedroogd had kwam Dr. Strumpfegger de kamer ingelopen. “Führer..” Begroette hij de man met de bezorgde uitdrukking op zijn gezicht, gevolgd door een handgroet. Adolf gaf de man een begroetend knikje en keek bedenkelijk naar de materialen die hij meegenomen had. “Weet u dit zeker meneer?” Vroeg de dokter nog eens. Adolf knikt. Hij wist dat de kinderen verderop in de bunker ook al vergiftigd waren en tegen nu niet meer zouden leven. Ze zouden hier niet meer levend uitkomen dus veel keus had hij niet. Hij wilde niet dat Blondi of een van haar pups ook maar in de handen van de vijand zouden vallen. Wie weet wat ze dan wel niet met de prachtige honden zouden doen, wetende dat ze van Adolf Hitler waren? “Je hebt voor de puppy’s gezorgd?” De dokter knikte en liep langzaam op de hond af die nog steeds onder de stoel lag. Eva stond op van haar stoel en ging naast haar man staan. Ze pakte zijn hand en streek hem zachtjes over zijn arm. Hij had stoffen handschoenen aan en aaide Blondi vriendelijk over haar vacht. Vervolgens pakte hij haar bek vast en stak hij de tang, die hij vast had, in de bek van de hond. Even hoorde Adolf een zacht brekend geluid wat erop duidde dat de dokter zojuist de cyanidecapsule gebroken had. Hij stond op, begroette Adolf en zijn vrouw met een knip en liep de kamer weer uit. De hond zuchtte een keer diep en begon steeds zwaarder en langzamer te ademen. Adolf kon het niet aanzien dat zijn hond zo moest lijden dus vluchtte snel de kamer uit, waarin hij al een groot deel van de dag samen met zijn vrouw doorgebracht had.

Adolf schopte kwaad tegen een stel schoenen die in de gang stonden waardoor enkele van zijn werkneemsters geschrokken overeind vlogen en hem angstig begroetten. Hij zag het niet eens meer en hoorde enkel nog de hakkel van de schoenen van zijn vrouw ergens ver achter hem weergalmen in het gangenstelsel van zijn bunker. Het was nu al te ver uitgebreid en hij kon er niets meer aan veranderen. Hij wilde een derde rijk creëren. Een rijk waar niemand arm was en iedereen kans op werk. Het was niet de bedoeling dat het enkel uit zou draaien op massamoorden. Toch was er iets in hem dat zich ook niet schuldig voelde. Het deed hem zelfs groeien dat er zoveel mensen schrik en aanzien voor hem hadden. Dat hij mensen kon regeren zonder ook maar enige moeite. Zijn moeder had altijd problemen gehad met zijn standvastig- en beradenheid, maar dat had vast te maken met het feit dat ze een Joodse was. De Joodse bevolking was over het algemeen altijd zwakker geweest en zorgde er enkel voor dat anderen in de problemen kwamen. Ze waren vuile dieven en stolen datgene weg wat bedoeld was voor de harde werkers, terwijl zij, als heel volk niets anders deden als van anderen stelen en pronken met andermans veren! Iets waar hij woedend om kon worden!

Ineens trok een sirenegeluid, wat door de gangen van de bunker schreeuwden, hem weer uit zijn gedachten gang. “De Sovjet troepen.. Ze komen eraan!” Gilde een van de commandanten die angstig richting Adolf kwam rennen en hem en zijn vrouw wilde waarschuwen en hen moest beschermen voor de troepen die weldra alles kort en klein zouden slaan zodra ze de locatie van de bunker gevonden hadden. Toen de commandant zag hoe kalm zijn ‘Führer’ bleef, kalmeerde hij zelf ook alweer iets. “Zou u mij willen begeleiden naar mijn vrouw Eva, zodat we zo kunnen vertrekken commandant.” De commandant knikte zenuwachtig en ging Adolf voor, terug naar zijn eigen kamer, waar zijn vrouw nog steeds op hem aan het wachten was. Toen hij de kamer in kwam, kwam een penetrante en zure lucht hem tegemoet gewaaid. Voor hem lag het lichamelijke overschot van zijn trouwe viervoeter, die gestorven was in haar eigen braaksel en uitwerpselen. Hij haalde even zijn neus op en probeerde het aanzicht te negeren. Hij stak zijn hand uit naar zijn vrouw die hem al verwacht had. Ze gaf een kort knikje, nam hem bij de hand en liep samen met hem de gang door waar hij zojuist woedend doorheen gestampt had. Hij was niet kwaad meer. Een blik van haar liet hem altijd meteen zijn woede koelen en compleet opklaren.

Terwijl ze arm in arm door de gang liepen, met inmiddels een flinke groep soldaten, commandanten en officiers achter hen, begroette Adolf de laatste mensen met een knik en zo nu en dan met een schouderklopje. Met veel kracht duwde de man de achterdeur open, waarvan alle barricades al verwijderd waren. De grond trilde, telkens als er weer een bom ergens in de omgeving in aanraking met de grond kwam. Er schreeuwden veel mensen en ook het bomalarm zorgde voor overprikkeling van het gehoor. Adolf liet Eva’s hand los en ging tegenover haar staan. Hij gaf haar nog een laatste kus en streek nog een allerlaatste keer over haar rechterwang. Ze huilde, maar ze glimlachte. Ze hield van hem en had hem altijd gezegd dat ze álles voor hem over zou hebben, echt álles. Adolf haalde een revolver uit de binnenzak van zijn overjas en handschoenen uit zijn broek zak. Voorzichtig en precies trok hij de handschoenen aan om vervolgens de loop van het geweer op het voorhoofd van zijn vrouw te richten. “Ich liebe dich..” Fluisterde de vrouw, net voor er een schot klonk en ze als een plumpudding in een zakte. Daarna richtte Adolf zich nog een keer op zijn soldaten. De mensen die, ondanks hun angst, al die tijd achter hem hadden gestaan tot tegenstelling van vele anderen. Hij hief kort zijn hand op, zette nu ook de loop op zijn voorhoofd en haalde de trekker over. De man viel naast zijn vrouw, naast een loopgraaf, met een doffe klap in het zand en snel grepen de soldaten beide lichamelijke overschotten en gooiden ze met weinig moeite in de loopgraaf. Een andere soldaat had een emmer benzine en gooide de twee lijken helemaal onder. De admiraal raapte het geweer op waarmee Adolf Hitler zijn vrouw en zichzelf van het leven ontnomen had. Hij salueerde nog een allerlaatste keer, gevolgd door zijn bemanning en loosden vervolgens een schot in het grote gat. Enkele seconden later grepen grote steekvlammen wild en venijnig om zich heen.

Van Eva’s en Adolf’s lichaam was er na enkele minuten helemaal niets meer over. Hitlers ijzeren hand en zijn schrikbewind waren gevallen. Duitsland was verslagen..