De dag breekt aan

Een paar dagen verder had ik nog steeds last van mijn wonden, en vandaag had ik er nog eens tien gekregen. Mijn rug lag open en mijn blouse zat vol met bloed, Mijn rug deed pijn aan alle kanten, en daardoor kon ik niet beter slapen. Ik zat de hele nacht in het hoekje voor mijn raam, ik kon niet slapen met de open wonden op mijn rug. Andrea ook niet maar die bleef lang liggen en probeerde toch te slapen, maar al snel gaf zij het ook op. Zij kwam in het andere hoekje zitten bij het raam, ze keek me aan.
‘Hoe gaat het’? vroeg ze aan me
‘Pijnlijk’ zei ik met een grijns, ze lachte ook.
‘Bij mij ook’ zei ze
‘Hoe zou het met de jongens gaan’? vroeg ik haar terwijl ik naar buiten keek
‘Ik weet het niet’ zei Andrea, ‘ik weet ook niet of ik dit ga overleven’
‘Tuurlijk wel’ zei ik, ‘ ze hebben ons nodig’
‘Ik wil niet meer’ zei Andrea, ‘ik wil naar huis’
‘Weet ik’ zei ik, ‘ik ook’
‘Maar’ begon Andrea,’Vind jij Mike leuk’?
‘Vind jij Mathew leuk’? vroeg ik
‘Touche’ zei ik
‘Haha’ zei Andrea, maar net iets te hard. Al snel hoorde we voetstappen in de gang en de deur werd open gegooid, er kwamen twee mannen binnen.
‘Mee komen’ riepen ze
‘ssst’ siste ik, ‘straks worden de mannen wakker’. Dat grapje kwam me duur te staan, en ik kreeg een zweepslag. ‘Aaaaaaah’ riep ik
‘Stil’ riepen de mannen, en ze sleepte ons mee. Ze sleepten ons mee naar de kamer van de kapitein alweer. Daar aangekomen, zette ze ons in twee verschillende stoelen. Ze bonden Andrea en mij vast aan de stoelen, en daar zaten we dan.
‘Ah’ zei de kapitein, ‘daar zijn jullie’
‘Niet uit ons zelf’ zei ik
‘Geen grappen maken’ zeiden de mannen
‘Snorry’ zei ik, ik weet het ik was brutaal voor een meisje maar ik wist niet anders.
‘Even ter zaken’ zei de kapitein, ‘jullie moeten er straks netjes uitzien als we jullie bloed af nemen’
‘Dus’ zei ik,’sorry, ga verder’
‘Hier zijn jullie jurken’ zei hij, ‘trek ze aan’
‘Waarneer’? vroeg ik
‘Nu ’ zei hij, ‘morgen vroeg zijn we er’
‘En wie zegt dat we niet meer gaan slapen’ zei ik, ‘ik trek hem niet aan’. ‘Ik vind een broek fijner’
‘Trek aan’ zei hij, ‘of je krijgt er twintig’
‘Oke oke’ zei ik, ‘mogen we nu gaan dan’?
‘Maak ze los en begeleidt ze’ zei hij, ‘en lag de jongens ook in hun kamer’.
Ik keek hem boos aan, en hij zag me kijken.
‘Als de dames klaar zijn’ zei hij
De mannen maakte ons los en brachten ons naar onze kamer, daar lagen twee jurken. Andere dan die we aan hadden gehad bij het bal, deze waren makkelijker. Ze waren blauw en rood, lange en best mooi. Ik was er half blij mee, de jurk was best mooi en verborg alles. We trokken ze snel aan en toen we klaar waren klopte er iemand op de deur.
‘binnen’ riep ik, en de deur ging open.
‘Mathew’ riep Andrea
En er ging een hoofd omhoog, het hoofd had nu een glimlach er op.
‘Andrea’ zei Mathew
‘Sara’ riep Mike
‘Mike’ riep ik, en ik rende naar hem toe. De mannen lieten ze los en gingen weg, ik hees Mike omhoog en legde hem op mijn bed.
‘Dank je’ zei hij, ‘Je ziet er mooi uit’.
‘Dank je’ zei ik, ‘het moest van de kapitein, hij wil dat we mooi zijn als er bloed wordt afgenomen’
‘Oh’ zei Mike, ‘Maar ik ben bl….’
Verder kon hij niks zeggen, want ik kust hem volop. Ik trok me snel terug, hevig blozend. Ik liep snel een paar passen naar achteren, en hij kwam mijn kant op.
‘Sorry’ stamelde ik, ‘het spijt me’
Maar hij pakte mijn schouder vast, en kuste me terug.
‘Ik vergeef je het’ zei Mike, ‘Waarom moet je je nu al omkleden’?
‘Omdat we er morgen zijn’ zei ik, ‘morgen is het de dag’. ‘De dag van het bloed offer’
‘Nu al’ zei Mike
‘Ja’ zei ik, ‘en ons bloed zal straks vergaan over de rotsen van die grot’
‘Wees niet bang’ zei Mike, ‘Wij zijn bij jou’
‘Weet ik’ zei ik, en we gingen samen in het raam kozijn zitten. Mike trok me op mijn schoot, zodat Mathew en Andrea er ook bij konden zitten.
‘Wij zijn er ook bij Sara’ zei Andrea, ‘en niemand zal dood gaan’
‘Denk je’ vroeg ik, ‘ik weet het niet’
‘Hoezo’ vroeg Mathew
‘Ik ben bang dat ik een van jullie zal verliezen’ zei ik
‘Je zal ons niet verliezen’ zei Mike, ‘Je zal altijd in mijn hart zijn’. ‘En ik in die van jou’
‘Weet ik’ zei ik, ‘Maar….Ik…..ik wil naar huis’ . En toen ik dat zei begonnen de tranen over mijn wang te lopen. Mike trok me op een van zijn beneden, zodat hij me kon omhelzen zonder mij pijn te doen. Ik kroop tegen zijn borst aan, en hij liet dat toe.
‘Wees niet bang Sara’ zei Mike
‘Ik weet het’ zei ik
‘Laten we sterk zijn’ zei Andrea
‘We zullen er samen door heen gaan’ zei Mathew, ‘En niemand zal dood gaan’
‘Jullie hebben gelijk, we redden het’ zei ik, ‘we zullen er samen door heen gaan’
‘Ja’ zei Mathew
‘Ja’ zei Mike
‘Ja’ zei Andrea
‘Laten we het doen’ zei ik, en iedereen moest lachen. Maar al snel, te snel,werd er op de deur geklopt.