6. meeting the vampiers

Het eerste wat mij opviel toen ik wakker werd, was dat ik niet dood was. Had Edward mij gewoon in mijn grot laten liggen? Maar toen ik mijn ogen open deed, zag ik dat ik niet in mijn grot lag. Ik lag in een witte kamer, op een zachte bank. Waar was ik?
‘In mijn woonkamer,’ hoorde ik een zachte stem zeggen. Ik schrok me te pletter en wou opstaan, maar ik had nog steeds een staart, dus viel van de bank af. Edward wou mij al te hulp schieten, maar ik duwde mezelf achteruit, weg van hem.
Mijn natuurlijke instincten zeiden dat ik mezelf moest verdedigen, net zoals ieder ander zeemeermin zou doen. Maar ik was niet zoals ieder ander zeemeermin. Sterker nog, ik wou helemaal geen meermin zijn! Ik wou een doodnormaal mens zijn, met een doodnormaal leven! In plaats daarvan zou ik hier dadelijk doodnormaal dood (kan je dat wel zeggen?) liggen!
‘Caliana,’ zei Edward. Die naam bracht de tranen weer naar boven..
‘Annelies,’ verbeterde hij zichzelf snel. ‘We doen je niks.’
We? Wat bedoelde hij met ‘we’?
Pas toen keek ik om me heen. ik had het eerst niet gemerkt, maar er zaten zes andere mensen in de kamer. Ik dacht dat ik weer zou flauwvallen, maar ik voelde mezelf opeens heel rustig worden. Ik zag Edward dankbaar naar een van de jongens glimlachen.
‘Wie…’ ik slikte even en begon opnieuw. ‘Wie…Wie zijn jullie?’ gooide ik er uiteindelijk uit.
‘Ik ben Carlisle,’ zei een andere jongen rustig. ‘Dit is mijn familie Esme, Alice, Jasper, Rosalie, Emmett, en Edward.’
‘Jullie zijn geen mensen.’ het was eruit voor ik er erg in had. Carlisle glimlachte.
‘Nee, we zijn vampiers.’
Ik trok nog witter weg dan ik al was. Mijn moeder, of hoe je haar ook kon noemen, had me lang geleden verteld over vampiers. Ze zouden je zonder pardon de keel uitscheuren als je hun de kans gaf. Het is vermoorden of vermoord worden, zei ze altijd.
‘Maak je geen zorgen,’ zei hij toen hij zag hoe ik angstig om me heen keek, op zoek naar een uitgang. ‘We eten alleen dieren, en geen mensen. en zeker geen zeemeerminnen.’ Hij glimlachte weer.
Ik twijfelde. ‘Jullie gaan mij geen pijn doen?’
‘Nee.’
‘Dus ik kan gaan?’
‘Als je dat wil. Edward brengt je wel terug.’
‘Ik loop wel.’ Ik voelde mezelf al droog worden. Ik veegde de overgebleven tranen van mijn wangen af en wachte even. Al snel had ik weer benen.
Ik stond op, keek weer even naar Carlisle. ‘Bedankt… voor de gastvrijheid.’ Bijna had ik gezegd ‘dat je me hebt laten leven, maar dat leek me niet echt slim. Ik hoorde Edward gniffelen.
Ik liep snel in de richting waarvan ik dacht dat de voordeur was. Ik moest snel zijn, nu ik eraan dacht. Ik had al een hele tijd niet gegeten. Als ik niet snel wat binnen kreeg dan…
Opeens begon alles om mij heen te draaien. Ik wankelde, zette mijn hand tegen de muur om te steunen. Dit was dus precies waar ik het over had! Alweer kreeg ik het sterke verlangen om een mens te zijn.
Voor ik echt kon vallen, voelde ik twee armen om mij heen. ik keek achterom en zag een van de vrouwen. Esme, dacht ik.
‘Is er wat?’ vroeg ze. Ze klonk net als een echte moeder. Een moeder die ik nooit zou krijgen.
‘Het is… niks. Heb alleen… te lang… niet… gegeten.’ Ieder woord gaf mij meer hoofdpijn.
‘Wat moet je eten? Ik kan wat voor je maken.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik moet… vis. Verse vis uit… de rivier. Ik moet… jagen.’
Het was even stil. Toen tilde Esme me opeens op. ik voelde wind om mij heen slaan en toen stonden we opeens naast de rivier.
‘Uhm… bedankt,’ zei ik, een beetje ongemakkelijk.
Esme glimlachte naar mij, zette me neer en verdween. Ik draaide me om naar de rivier.
Ik ving drie vissen en at ze zo snel als ik kon. Daarna vroeg ik me af wat ik nu moest doen. Zeemeerminnen vielen in slaap nadat ze hadden gegeten. Moest ik nu hier slapen, op de grond? Mijn grot was toch ietsje beter.
Maar voor ik iets anders kon doen, stond Edward naast me. Hij tilde mij zonder iets te zeggen op en rende net zo snel als Esme terug naar het huis. Hij legde mij op de bank neer en gaf mij een deken. Ik dacht snel na. overnachten met vampiers of buiten in de kou slapen.
Ik had mijn keuze snel gemaakt en maakte het mezelf gemakkelijk. Al snel verkeerde ik in een diepe slaap.