Nieuw perkament

Ongemaakt huiswerk had een geur. De geur van perkamentrollen inktpotjes, om precies te zijn. Hermelien had zich op de bank genesteld met deze attributen en een veer. Ze hield haar neus vlak boven het perkament en snoof de geur op. Toen ze opkeek zag ze dat Ron de kamer binnengekomen was en grijnsde.
‘Wat doe jij nou?’ vroeg hij lachend.
Hermeliens wangen werden vuurrood. ‘Niks,’zei ze te snel.’
‘het lijkt er op alsof je wel degelijk iets doet,’ zei Ron speels terwijl hij naast Hermelien op de bank klom.
‘Ik schrijf het opstel dat we van Sneep moesten schrijven.’
Ron fronste zijn wenkbrauwen terwijl hij nadacht.
‘Over de functies van een bezoar, weet je nog?’ zei Hermelien, die met haar ogen rolde.
Ron kreunde. ‘O ja! Zou je –’
‘Ja, ik zal wel jouw opstel schrijven. Haal jij nieuw perkament bij Vilder? Het mijne is op.’
‘Natuurlijke,’ antwoordde Ron. Hij liet zijn ogen even op Hermelien rusten, op haar wilde bos krullen en op haar vingers die vastgeklemd zaten om de veer en snel heen en weer krasten.
Toen hij opstond kwam Harry net naar beneden uit de slaapzaal.
‘Harry!’ was Rons begroeting.
‘Hé,’ antwoordde Harry. ‘Ik ga naar Hagrid. Gaan jullie mee?’
‘Nee, sorry, ik moet nog twee opstellen schrijven,’ zei Hermelien met een veelbetekenende blik op Ron.
‘En ik help haar,’ grijnsde hij.
‘Oké,’ zei Harry verbaasd. ‘Dan zie ik jullie nog wel.’
Hij verliet de leerlingenkamer en Ron liep achter hem aan op weg naar Vilders kantoor.

De geur van nieuw perkament vulde haar neusgaten.
‘Je doet het weer,’ zei Ron toen hij Hermelien het perkament had gegeven en naast haar plaats nam.
‘Wat?’ vroeg ze, zich onbewust van haar tic.
‘Je snuift aan het perkament.’
‘O ja,’ gaf Hermelien toen, terwijl ze opnieuw rood werd. ‘Het ruikt lekker, hoor. Ruik maar!’
Ze duwde de rol onder Rons neus die achteruit deinsde. Ze moest lachen om het gezicht dat hij trok, alsof hij iets vies at.
‘Gekkerd! Zo ruik je het toch niet?’
‘Hermelien, ik weet wel hoe huiswerk ruikt!’
Ze lachte en sloeg hem met het dichtstbijzijnde donkerrode kussen. Hij trok een blik alsof hij verontwaardigd was, wat Hermelien alleen maar harder deed lachen. Het kussen op haar hoofd deed dat stoppen. Na een korte stilte lachten ze weer allebei. Ze wisten dat er een aantal dingen waren die je niet met elkaar kon delen zonder beste vrienden te worden. Een reusachtige trol verslaan was daar één van, net als een enorm potje toverschaak winnen en ontsnappen aan een groep dooddoeners.
‘Hé.’
Toen ze zich omdraaiden zagen ze Ginny staan, klein en eenzaam in haar paarse truitje.
‘Ginny, wat doe jij hier?’ vroeg Ron terwijl hij opstond en naar zijn zusje toe liep.
‘Dit is de leerlingenkamer van Griffoendor. Ik zit in Griffoendor, weet je nog?’ Ze zuchtte en rolde met haar ogen.
‘Het is al laat. Ik zou maar naar bed gaan als ik jou was.’
Ginny keek even naar Hermelien met haar rode wangen en de glimlach, en toen weer naar haar broer en grijnsde.
‘Natuurlijk, ik snap het. Succes met je opstel,’ zei ze met een knipoog en ze verliet de kamer weer.
‘Zusjes,’ zuchtte Ron terwijl hij weer ging zitten.
Hermelien had de knipoog van Ginny niet gezien, maar ze had hem wel gehoord. De knipoog had zijn vleugels uitgeslagen in haar onderbuik.