I'm the Cousin of Caspian 24

Uiteindelijk waren alles strijders uit het zicht verdwenen. Toen ook de stofwolk die ze achterlieten in de verte verdwenen was. Wende Nathan zich tot de jonge centaur. Hij bleef in de verte staren en in zijn ogen blonken tranen. Pas geruime tijd later keek hij naar Nathan.
“Hoe heet je eigenlijk?” vroeg Nathan uiteindelijk. De centaurjongen gaf geen antwoord. “Waarom wil je het me niet vertellen?”
“Mijn naam is een schande”, klonk het stilletjes. Daar begreep Nathan niets van. Hoe kon een naam nu zoiets zijn?
“Hoe heet je dan?” vroeg hij. Natuurlijk kwam er geen antwoord. “Zijn we vrienden?” vroeg Nathan uiteindelijk.
“Ja”, antwoordde de centaur en er kon zelfs een glimlachje af.
“Het maakt me niet uit hoe je heet. Ik blijf echt wel je vriend.” Hier scheen hij over na te moeten denken.
“Sterrenloos”, zei hij aarzelend.
“Sterrenloos?” herhaalde Nathan ongelovig. Met wat hij van centauren gehoord had, waren ze zowat een met de sterren. “Waarom heet je zo?”
“Ik kan de sterren niet zien”, mompelde Sterrenloos beschaamd.
“Bedoel je dat je niet kunt lezen wat ze zeggen?”
“Nee, ik kan ze gewoon niet zien. Als ik naar grote hoogte of in de verte kijk zie ik alleen maar wazige contouren. Ik kan dus nog net zien waar de maan staat maar de sterren kan ik niet onderscheiden. Bijziendheid noemen ze dat onder mensen, maar ik ben de enige centaur die er ooit mee geboren is.”
“Ik denk dat je zo niet graag genoemd wil worden dus ik zeg wel Ster”, besloot Nathan. Droevig schudde Sterrenloos zijn hoofd.
“Die naam ben ik niet waardig.”
“Dan wordt het Loos”, zei Nathan vastberaden, “ik heet trouwens Nathan.”
"Dank je, Nathan" antwoordde Loos glimlachend.