Deel 1O

De leerlingenkamer van Ravenklauw was een vrij ruime, ronde kamer, met veel grote ramen. De muur was bedekt met vaandels van Ravenklauw, wandtapijten, en prikborden. Aan de ene kant van de kwamer waren twee wenteltrappen, die vast en zeker leidde naar de slaapzalen. Aan de andere kant was een grote open haard, waar een aantal dikke, zachte stoelen en banken omheen stonden. In het midden waren een aantal tafeltjes met stoelen, en daar tegen de muur, stond inderdaad een buste van Rowena Ravenklauw.
“Dus, dit is de leerlingenkamer. Hier mag je gewoon altijd komen. Daar,” hij wees op de wenteltrappen, “zijn de slaapzalen. De linkertrap leidt naar de meisjesslaapzalen, en de rechter naar de jongens. Daar zijn ook de badkamers, dus daarvoor hoef je niet weg. Er is al een extra bed voor je neergezet, en als het goed is, is je hutkoffer daar ook gebracht. Als je me nodigt hebt, kun je altijd vragen.” Oliver glimlachte beleefd en liep toen weer naar buiten. Hij moest vast weer naar de les, bedacht Diana zich. Ze liep door de kamer naar de linkerwenteltrap, een paar verbaasde blikken ontwijkend. De trap ging nog een heel eind door, maar al snel was er een deur waarop stond:
Eerstejaars: Kate McAdam; Megan Johnson; Alice Scott; Rose Green, Diana Janssen.
Wauw, ze hadden zelfs haar naam al op het bordje gezet. Voorzichtig duwde Diana de deur open. Blij keek ze naar haar nieuwe slaapkamer. Het was rond, en tegen de muur stonden vijf grote hemelbedden, elk met blauw beddengoed en blauwe gordijnen. Ze keek even of ze haar eigen bed kon vinden, en vond naast het raam een bed dat er nog netjes en onbeslapen uitzag, en ernaast stond haar koffer.
Opgelucht, blij, opgewekt liet ze zich op haar bed vallen en staarde ze even naar het plafond. Hogwarts. Ze was op Hogwarts. Nieuwsgierig keek ze door het raam, dat uitzicht had over het binnenplein. Diana grijnsde toen ze terug dacht aan de tijd dat ze verslaafd was aan Harry Potter spelletjes en dan eindeloos door het kasteel rondliep. Nu kon ze echt door het kasteel rondlopen, echt door Hogwarts!
Ze ging weer op haar bed zitten, ritste haar koffer open en begon met uitpakken. Het kastje naast haar bed was vrij groot, en al haar spullen pasten er gemakkelijk in. Haar nieuwe schoolboeken, ganzenveren, perkament en toverstok legde ze bovenop neer, en haar koffer schoof ze weer onder haar bed. Diana zag dat de anderen allemaal een hutkoffer hadden. Misschien moest ze er ook een kopen volgend jaar. Hoe duur zouden die zijn?
Ze ging weer op haar bed liggen en zuchtte. Eigenlijk wou ze dolgraag naar buiten gaan, het kasteel verkennen, maar ze was bang om te verdwalen, en het leek gewoon niet prettig. De lessen waren nog bezig, dus ze zou best wel opvallend zijn als ze rond ging lopen, en ging verdwalen. Maar wat was de andere optie? De rest van de middag hier zitten, wachtend tot er iemand zou komen, als die tenminste nog zou komen voor het avondeten. Het avondeten! Waar was de tafel van Ravenklauw eigenlijk? Wat als ze iets stoms zou doen en aan de tafel van Huffelpuf ging zitten ofzo? En dan moest ze in haar eentje gaan zitten, want ze kende hier niemand. Helemaal niemand. Ze voelde zich plotseling heel eenzaam. De enige vrienden die ze had, zaten in een ander land, en hadden geen flauw idee waar ze zat, of wat ze deed. Diana zag al voor zich hoe ze een sms’je naar haar stuurden, wachtend op een antwoord dat niet zou komen. Elektronica werkt niet op Hogwarts. Diana stond op, en deed haar kast open. Eerst moest ze maar haar schoolgewaad aandoen, dan zou ze in ieder geval niet opvallen. Ze pakte de bovenste van de stapel en staarde er even naar. Hoe zat het in elkaar. Na een tijdje had ze een gat gevonden waar haar hoofd doorheen moest, en met een beetje moeite kreeg ze haar nieuwe gewaad aan. Ze keek even in de spiegel, ze zag er echt heel raar uit in tovenaarsgewaden. Enigszins trots spelde Diana haar Ravenklauw-badge op haar gewaad. Diana staarde even naar de simpele houten deur, schraapte al haar moed bijeen, en ging naar buiten.

Oke, wat vinden jullie van de lengte van de stukjes? Moeten ze korter, of langer, of zijn ze zo goed. Ik doe altijd stukjes van 600 tot 900 woorden ofze, maar heel veel mensen doen ook stukjes van 400 woorden. Zeg maar wat je het best vind...