011

Ik kijk nog een keer naar Tom. Ik heb hem nog nooit zo zenuwachtig gezien. We staan voor het huis van zijn vader en grootouders. Die hij van plan is vandaag te vermoorden. Hij kijkt me vragend aan. En ik knik naar hem. Daarna drukt hij op de bel. Eerst gebeurt er niks maar na een tijdje horen we toch geluid van achter de deur komen. Ik hoor trage stappen vanachter de deur en dan gaat hij stilletjes open. Wanneer de man Tom ziet schrikt hij en gooit de deur terug toe. Maar hij is te laat, ik heb net mijn voet tussen de deur kunnen zetten. Ik en Tom proberen de deur open te krijgen terwijl de man de deur toe probeert te krijgen. Maar tevergeefs want wij zijn sterker met z'n tweeën. De man is op de grond gevallen en Tom gaat voor hem staan met zijn stok in zijn handen.
'Dag opa' zegt hij zonder emotie. 'Avada Kedavra!' Er komt een groene lichtflits van zijn stok en geen twee seconden later ligt de man levenloos op de grond. Tom loopt verder naar de woonkamer waar een oude vrouw in de zetel zit. De vrouw kijkt achterom naar mij en Tom en verschiet. Ze probeert recht te staan en te vluchten maar ze is te laat. 'Avada Kedavra' roept hij weer. En alweer ligt er iemand levenloos op de grond. 'Nu mijn vader nog' zegt hij. Hij lijkt hiervan te genieten, ook al kan hij hierdoor naar Azkaban worden gestuurd. 'Hou jij dit even vast?' vraagt hij. Hij geeft me de toverstok waarmee hij nog geen 5 minuten geleden twee mensen mee heeft vermoord. Hij loopt terug naar de gang waar zijn opa ligt en geen 2 minuten later gaat de deur terug open. Maar tot mijn verbazing is het niet Tom die binnenkomt maar een man van rond de 50 jaar. De man komt dichterbij en kijkt me grijnzend aan.
'Geef maar hier, kleine meid' zegt hij. Plotseling komt Tom binnengestormd en roept:
'Zoé, doe het!' Wilt hij echt dat ik hem vermoord?! Dat kan ik echt niet. Heb ik dat wel over voor hem? Maar plots staat de man dreigend met zijn toverstok voor mijn neus. 'Zoé, alsjeblieft' roept Tom. Als ik nu niet snel iets doe dan ben ik eraan. denk ik. 'Avada Kedavra!' roep ik uit. Ik zie een groene lichtflits op de man afstormen en hij valt dood neer op de grond. Ik slaag mijn hand voor mijn mond. Ik heb iemand vermoord! Tom komt op me afgerend en pakt me vast voor dat ik door mijn benen zak.
'I-Ik heb iemand ve...' Verder kom ik niet.
'Vermoord' zegt 'ie. 'Ik dacht dat je het niet meer ging doen' zegt hij stil. 'Ik dacht dat hij je ging vermoorden' Ik kan het nog altijd niet geloven. Ik heb iemand vermoord. Als iemand dat ooit te weten komt dan gaan ze me haten. Of bang zijn van mij. Maar wat kon ik doen? Hem mij laten vermoorden? Dat was ook geen optie geweest.
'Zoé' Ik word uit mijn gedachten gehaald door Tom die me bezorgd aankijkt. 'We moeten hier weg' Maakt hij zijn zin af.
'Maar waar gaan we dan heen.' Hij haalt weer opgelucht adem als hij mijn stem weer hoort.
'Sorry Zoé, ik had je nooit alleen mogen achterlaten' zegt hij zacht. 'Kun je het me vergeven' Ik glimlach zwakjes naar hem.
'Gelukkig dat je die stok aan mij had gegeven, anders was ik er nu ook aan geweest'
'Dat had ik mezelf nooit vergeven' zegt hij.
'Wees blij dat het niet is gebeurt' zeg ik hem troostend. 'Maar, waar gaan we nu heen?' vraag ik zacht.