De prinses - 8

“Ah, jullie zijn terug”, glimlachte de prinses. Ze wendde zich tot mij. “Was het ontsnappen even makkelijk als je gedacht had?”
“Ja”, zei ik. “Maar er is vuurnatie op komst.”
“Wat?”, de prinses schrok. “Hoeveel? Hoe ver zijn ze?”
“Dat weten we niet, we hebben ze nog niet gezien”, zei een wachter. “Deze jongedame hier zei dat ze voelde dat ze op komst waren.” Ik knikte.
“Als er niet snel gemeld wordt dat ze in zich zijn, is het een hele grote vloot”, zei ik. “Het zou me niet verbazen als ze met een dertigtal schepen komen.”
“Dan moeten we snel zijn. Laat onmiddellijk iemand naar de wachttoren gaan. Roep iedereen bij elkaar. En breng haar weg”, beval de prinses, en wees mij aan bij dat laatste. Een wachter kwam naar me toe.
“Meekomen”, zei hij.
“Nee”, zei ik kalm.
“Excuseer?”, vroeg de prinses kwaad.
“Prinses, ik denk dat ik degene ben die het beste kan inschatten wat ze van plan zijn, en hoe we alles moeten regelen. Anders maken jullie geen kans. U moet me vertrouwen.”
“Niet doen, Yue. Het kan een val zijn”, waarschuwde Sokka.
“Zorg dat iedereen zich hier zo snel verzameld. Letterlijk iedereen uit heel de stad. Maar laat één wachter naar de wachttoren gaan.”
“Daar heb ik al iemand heel gestuurd”, zei de wachter die naast me stond. “En wat doe ik met haar?”
“Laat haar los”, zei de prinses. Ze keek me recht aan. “Kom mee, ik wil je onder vier ogen spreken.” Ik knikte, en volgde haar naar een aangrenzende kamer.
“Yue, niet doen, straks doet ze je nog iets!”, riep Sokka ons achterna. Prinses Yue deed de deur voor me open, en keek Sokka recht aan.
“Sokka, je moet erop vertrouwen dat ik weet wat ik doe”, zei ze. “Ik wil enkel even praten, niet meer.” Ze volgde me de kamer in, en vroeg me te gaan zitten Ik ging rustig op de dichtstbijzijnde stoel zitten, en de prinses kwam naast me zitten.