Chapter twenty-four

Tumnus is al uit de kamer gehaald. Ik hoop dat er niks gebeurt met hem want net zoals bij Lucy zit hij in mijn hartje en nee hij komt er niet meer uit. Jadis heeft me nog dichter bij Edmund geketend. Je laatste woordjes bij de goede had ze stilletjes gezegd zodat ik het alleen kon horen en ze had geknipoogd. Ik had gezucht en haar lelijk aan gekeken. Wat haat ik haar. Nu ik zeg maar haar leven hier en in het ‘normale’ mensenleven ken, weet ik niet van wie ze afstamt. En dan nog eens weten dat ze in het begin zei dat ik op haar begon te lijken. In haar vieze vuile dromen ja! Ik heb geen behoefte om op zo iemand te lijken. Dan loop ik nog liever doelloos rond, zonder liefde aan mijn zijde. Ik ga nooit zoals haar worden! ‘Edmund..’ begon ik en meteen kijkt hij mijn kant uit. ‘Wat als ik familie was van een kut wijf en ze nogal veel mensen het leven zuur maakt.’ ‘Dan kan jij er toch niks aan doen.’ Ik lach een klein beetje, maar die verdwijnt als regen voor de zon. ‘Het is toch maar een stelling ea Cherly.’ ‘Ja hoor Edmund.’ Zeg ik nepvrolijk. ‘Weet je Cherly..’ en voorzichtig neemt hij mijn hand vast. ‘Over je stelling.’ En lichtjes knik ik. ‘Zou Peter zo over mij denken?’ ‘Hoe..’ ‘Jij kent hem goed, geloof ik.’ Ik trek snel mijn hand weg en kijk de andere kant uit. ‘Hij is nogal anders aan het worden.’ Zeg ik dan nog na een korte stilte. ‘Ik weet het.’ Zegt hij dan instemmend. ‘Maar, hij houdt van je denk ik.’ En mijn gezicht is meteen terug op die van Edmund gevestigd een lichte afschuw zie ik nog net van zijn gezicht afdruppen en dan houdt hij zijn gezicht gewoon terug in de plooi. ‘Hoe kom je daarbij.’ Zeg ik een beetje nors. ‘Wel, je weet nooit wat er in de jongenskamer gezegd word..’ begint hij plagerig. ‘Oh Edmund, vertel op.’ En met een lach die voor mijn gevoel nooit kan verdwijnen duw ik hem. ‘Hij verdedigt je.’ ‘Over wat hadden jullie het dan?’ ‘Ik ga niet alles zeggen hoor, dat is tussen mij en mijn broer.’ ‘Dat is ook de eerste keer dat je je het verzwijgt voor je broer. Komaan Ed je hebt a gezegd nu moet je ook b zeggen.’ Probeer ik. Maar zoals ik al dacht komt er geen enkel woord meer uit zijn mond en met nog steeds die zelfde plagerige blik kijkt hij me aan. Meisjes plagen is liefde vragen, niet?