Part 17

~Melody Hope Turner

Uren duurden seconden door de heerlijke dromen en toen Chelsea me enthousiast wakker schudde en meedeelde dat we in Londen waren schreeuwde ik blij met haar mee. Alice keek ons aan alsof we gek geworden waren wat er alleen maar voor zorgde dat wij de slappe lach kregen.
Snel verlieten we de trein en gingen op zoek naar de 'Underground', de metro dus die ons zou leiden naar een straat in de buurt van de villa van de jongens, waar we zouden blijven logeren.
Ook over het vervoer hoefden we ons geen zorgen te maken: Alice had metro-tickets gekocht die de hele vakantie geldig bleven, zodat we ons onbeperkt door Londen zouden kunnen verplaatsen.
Lang moesten we niet wachten: na 2 minuten verscheen de metro al aan het uiteinde van de ondergrondse tunnel om vervolgens tot stilstand te komen voor onze neus.
De metro zat propvol en nogal onhandig gingen we er met onze koffers in staan.
Een geur van zweet en sigaretten overviel me. Veel te veel mensen.
Chelsea had geluk. Ze had een vrije zitplaats gevonden tussen een mollige negerin en een jongetje van een jaar of 9. Ze hield haar koffer dicht tegen zich aangeklemd.
Alice stond tegen de wand geklemd door de hoeveelheid mensen die elkaar alle kanten uit drukten.
Het was dan ook een hele opluchting toen we er naar een paar haltes eindelijk uit mochten.
We sleurden onze koffers mee over de Londense straten. Chelsea klaagde de hele weg lang dat haar koffer te zwaar was en Alice ergerde zich daar blauw aan. "Je moet hem toch niet dragen? Er staan wieltjes onder!"
Ik negeerde hun gekibbel en liep gewoon verder. Ik wou naar Zayn!
Even bleven we staan om op een plattegrond te kijken of we nog steeds juist liepen, maar uiteindelijk na zo'n 10 minuutjes wandelen, kwamen we uit bij een reusachtige villa. De villa die voor 2 weken onze thuis zou zijn. De villa waarin de jongens verbleven. De villa waarin Zayn zich bevond.