Gone again.

Nadat het duidelijk was dat Alice echt niets van mijn toekomst kon zien -hoe hard ze ook probeerde, hoe dicht ze ook bij me stond- besloot Carlisle naar de woonkamer te gaan. Er waren immers nog twee onder hen die een gave hadden. En eentje daarvan was al dagen niet uit mijn hoofd geweest. Ik vroeg me af hoe het zou zijn om in zijn buurt te zijn, om hem te zien.
’Waarschijnlijk zullen zij net zo min door haar schild breken als ik.’ Alice klonk nogal bitter. Het moest nogal frustrerend zijn voor haar, en als Edward of Jasper wel iets los kon krijgen, dan zou ze zich echt slecht voelen.
’Eigenlijk…’ Ik voelde me nogal schuldig om haar te kwetsen.
Carlisle en Alice hielden halt halverwege de trap en keken me verwachtingsvol aan.
’Er is iemand die door mijn schild kan breken. Of dat denk ik toch.’ Ik besefte zelf hoe onzeker ik klonk. Voor even goed was ik in die weken gewoon gek geworden en beeldde ik me in dat ik die bepaalde gevoelens had.
’Wie?’ vroegen ze tegelijkertijd. Carlisle hoopvol, Alice iets minder blij.
’Jasper,’ fluisterde ik zachtjes.
Ik zag hoe Carlisle en Alice een blik uitwisselden. Alsof hen dit niet echt verbaasde, ze het misschien zelfs verwacht hadden.
’We zullen het zo zien,’ zei Carlisle.

Beneden was weer iedereen, op één persoon na, aanwezig. Ik was niet de enige die het opmerkte.
’Waar is Jasper?’
‘Jagen,’ beantwoordde Edward Carlisle’s vraag.
’Nu?’
‘Het is vast omdat…’ Emmet keek even naar mij en grijnsde.
’Is hij weg omdat ik hier ben?’ vroeg ik met verstikte stem. ’Waarom?’
’Let maar niet op hem,’ zei Alice. Ze nam mijn arm vast en lachte vriendelijk naar me.
’Heb ik iets verkeerd gedaan?’ vroeg ik meteen ongerust.
Meteen wierp Alice een beschuldigende blik naar Emmett. ’Natuurlijk niet. Hij heeft het eh gewoon moeilijk.’ Ze duwde me zachtjes in de zetel en ging naast me zitten.
’Oké Edward, jouw beurt,’ zei ze een beetje zuur.
Meteen verscheen er een glimlach om zijn lippen. ’Moet niet al te moeilijk zijn.’ Hij schoof naar het puntje van zijn stoel en wachtte. Er verscheen een frons tussen zijn wenkbrauwen en hij schoof nog wat dichter naar me toe.
’Niet zo moeilijk hé broertje?’ Alice klonk opgelucht.
En stiekem was ik dat ook. Als er één ding was dat ik niet wou, was het wel iemand die mijn gedachten zou kunnen horen. Dat moest zo irritant zijn. Als ik mijn gedachten met iemand zou willen delen, kon ik daar zelf wel voor zorgen.
’Het schild is dus niet te doorbreken,’ zei Edward.
’Jasper heeft het nog niet geprobeerd.’ Dit was de eerste keer dat Rosalie iets zei. Wat natuurlijk normaal was, zij had een band met Jasper.
’Wel Jasper is er niet hé?’ Edward klonk duidelijk geërgerd. Alice had dus gelijk dat het hem stoorde. Ik vroeg me af waarom ik zo interessant was, waarom zowel Alice als Edward heel graag door mijn schild wilden breken. Buiten het feit dat het hen ergerde dat hun gaven niet altijd toereikend waren.
’Had iemand mij nodig?’ Ik draaide me meteen om toen ik de fluwelen stem achter me hoorde. En daar stond hij. Nooit had ik kunnen raden dat hij er zo uit zou zien.