008

Ik ga nog wat dichter bij de persoon staan. We staan nu geen 5 meter meer van elkaar. Tot mijn verbazing is het Tom.
'Tom?!' zeg ik verbaasd. 'Wat doe jij hier?' Hij draait zich geschrokken om en kijkt recht in mijn ogen.
'Z-Zoé' zegt hij stil. 'Jou had ik hier niet verwacht.' Hij kijkt nu naar zijn schoenen.
'Wat doe je hier?' zeg ik nog een keer. Nog altijd verbaasd. Ik zet een stap in de richting naar Tom. Maar plots hoor ik een soort gesis van achter mij komen. Ik wil me omdraaien.
'Niet doen!' roept hij nog. 'Niet in zijn ogen kijken!' Maar het was al te laat. Ik had me al omgedraaid maar nog niet gekeken. Tom komt aangerend en slaagt zijn handen voor mijn ogen. 'Als je hem aankijkt ga je dood' zegt hij nu iets stiller. 'Net zoals Jenny' zegt hij bijna op fluistertoon. Hij zegt wat tegen de Basilisk waardoor hij terug weggaat. Snel draai ik me terug om.
'Wat was dat?!' roep ik. 'Wat doet hij hier? Luistert hij naar jou?' Opeens weet ik het. Lily had toch gelijk. 'Jij hebt de kamer geopend!' Tom staat aan de grond genageld.
'Zeg het alsjeblieft niet aan Dumbledore! Dan moet ik weg'
'Maar-' Hij laat me niet uitspreken.
'Zoé, alsjeblieft!' Hij krijgt tranen in zijn ogen. 'Het was een ongeluk!' Ik weet niet wat te zeggen.
'J-Je gaat hem toch terug sluiten?' vraag ik stil. Hij kijkt me nu wel aan. Hij pakt mijn beide handen vast.
'Ja, zodra ik weet hoe'
'Misschien moet je het wel aan Dumbledore gaan vertellen' zeg ik zacht. 'Dan kan Hagrid terugkomen, en dan word jij misschien toch niet geschorst als je zegt dat het een ongeluk was.'
'Nee!' zegt hij vastbesloten 'Er is een kans dat ik alsnog word weggestuurd en als ik de kamer sluit, dan is het weer normaal. Niemand verdenkt me' Hij haalt zijn schouders op alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
'Jawel. Lily, James en Emma' Schiet me weer te binnen.
'Maar ze kunnen toch niets bewijzen, als jij niets zegt tenminste' Hij kijkt me nu vragend aan.
'Ik kan toch niet gaan liegen?'
'Het zijn niet eens je vrienden!' roept hij.
'Maar ik deelde vroeger alles met mijn zus!' bedenk ik me. 'Maar ik zal het proberen' zeg ik snel als ik zie dat hij de hoop opgeeft. Hij krijgt weer een glimlach op zijn gezicht.
'Bedankt' zegt hij terwijl hij me een knuffel geeft.